чадлив (прид.)
Тоа чадливата ламба го обогатува руменилото.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Нѐ пречека чадлив воздух и пијана врева.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Само уште дедо Бошко седеше крај огништето во големата чадлосана одаја со земјено душеме и чепкајќи го лулето што го имаше допушено, нешто си мислеше.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Прв сокак - црквиче, камена печурка забуцана в земја, втор сокак - чадлива меана полна со матна светлост и нејасни ликови, трет сокак - дрво, опашан со висок ѕид од плитар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа беше некоја чадлива недогледност и болно недоверливата мисла, озлојадена од гласот на офицерот што му одекнуваше тажно во мозокот, се упатуваше таму.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И во тажно чадливата пустош се отиснуваа сцени, живнуваа ликови болно јасни и од тоа го болеше главата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Гледал ту во еден ту во друг како низ чадлив превез.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Убавината е сочинета од цветови во сите бои, но преку нив преовладува црвената а под неа како да тлее меката чадлива жолта боја.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Сега блештава и јасно црвена боја сака да ме обземе, а јас барам засолниште во меката и чадливата жолта боја.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Како што сината светлина наидува, има еден миг во кој помислувам дека е најдобро да останам во белата светлина но таа станува толку блештава што имам чувство дека ако остана во неа, таа ќе ме слее во својата блештавост до исчезнување и затоа ѝ се предавам на сината чадлива светлина устремен кон она сјајно зрно во неа од кое таа се шири.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
