цвркоти (несв.)
Ја отвора беззабата уста и цвркоти нешто на својот неразбирлив јазик.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Полето врело клокоти под ова црвено небо птицата чудно цвркоти крај еден овенат шебој ноќта необично глува за оваа доба од годината гората пеколно сува една ѕвезда од небо е скината Еј ти усто зината во нас пленот што го препозна животот вреќа е скината со староста тоа го дознав 2002
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Го отвори прозорецот. Дождот одамна имаше престанато да врни. Птичките весело цвркотеа.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
