ферман (м.)
Решија и отидоа, но кадијата не сакаше ни да чуе за некакви привилегии, а поднесените фермани си ги кладе во џебот со една иронична насмевка.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Тврдат педесет години која била султанија на еден од твоите ни дедовци и прадедовци и дека во тие фермани и берати пишувало дека тој крај од големата наша царштина бил подарен од некоја ѓаурка Мара пред сто-сто и педесет години која била султанија на еден од твоите прадедовци.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
По враќањето на Сефедина од Истанбул, кадијата свика мезлич со своите бегови и агалари, на кој го покани скопскиот беглер-бег; праќајќи му го копието од ферманот што го донесе Сефедин за него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Откако бил примен лично од Махмуд II и лично од него одликуван со орден, добил и три царски фермани: едниот да смее да носи оружје во секое време и пред секого, вториот да седи во Покраинскиот меџлис и да го заштитува народот од сета Мијачија и од сета Деборија, и третиот, кој бил издаден лично на негово барање, да смее да подигне џамија во Лубаново и црква во Лазарополе.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На 28. 2. 1870 година, со царски ферман од грчката Патријаршија беше издвоена една посебна верска јурисдикција - бугарската егзархија кон која, за да се заштитат од насилството од грчкото духовништво и за свој автономен духовен и културен развој, многу славјански општини се приклучија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во старите пописни книги на населението и имотот, во тевтерите на воените и даночните обврзници, па во хрисовулите на византиските императори, Потковицата се споменува како феуд или црковен посед, а во ферманите на турските султани, испраќани во врска со собирањето на даноците, со ајдутите, со побуните и казнените експедиции, како султански имот, Хас чифлиг, под името Загориче, кој, најверојатно, зашто се најдува точно на границата помеѓу Битолско и Прилепско Поле во различни времиња потпаѓал под управа де на едниот де на другиот град, но за луѓето кои живееле тука, за нивната раса, религија и бит ништо не се споменувала.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Останав да стојам без движење и без сили да се соочам со тајната што можела да му биде позната на некој веќе покоен чиј живот можел да има значење токму заради она што било и што е во него; куп безвредни книжни пари со восочен лик на некој монарх, записи и стари писма, чеиз и неразделиплен невестински фустан, секира на злосторство, фајанс, сребро, часовник со мртво време во механизмот, некаков пергамент, ферман акт на судбина, библија под черупка за клетва на непознати заговорници, ограбени тасови и кандила од наш западен манстир, суво ерусалимско свето дрвце, зографски платна, книги, алати, ископано, камено торзо од Стоби, шандани, присокриено брашно во некоја гладна година, мошти на лажен светец, трговски тефтери, бројници, ретки ткаенини, поскурници и дрвени распетија, беговски појас под јатаган, билје, мелеми, збирка на инсекти, коски, гниеж и претчувства, една невидена и невидлива магија, но таа, во допир со живиот свет, ќе го изгуби значењето и ќе не осиромаши за една загатливост.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Султанот Абдул Азиз кон крајот на XVIII век испрати ферман во кој се вели: „По барање на муслиманското и на православното население на градот Белград Арнаут (Берат), наредувам да се подигне црквата Свети Митри во центарот на овој град”.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Размислуваше така за себе Јагулче Дримски, небаре беше црвен отомански валија, во сталински вилает, во очекување на катил-ферманот, или ферманот за унапредување.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Зарем Никола Поцо не го направи тоа, зарем тој не зеде од Махмуд Меџид фермани и благослови.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„На мое големо изненадување, на задната страна од последниот лист на жизнеписот, се наоѓаше залепен со малку смола, колку да држи, самиот султанов ферман издаден на барање на Никола Спиро Поцо во врска со собирањето на даноците. Ферманот беше преведен.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
На султанот му побарав да се издаде ферман во Маказар да се изгради црква, а во Кажен, џамија.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во него се вели вака: „Ферман до одликуваниот со ордените Османи и Меџиди од прв ред, валијата на Б-скиот вилает, на кого му било поверено и муштирството на третата царска армија, везирот Мехмед Рифат-паша, валијата и муфтијата на Б-ската каза и членовите на меџлисот...
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Црквата почнала да се гради во 1884 година и за тоа, на барање на долненчани, турскиот султан издал посебен ферман.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Животов е терезија, така се велеше во еден ферман пратен од султанот до дедо ми Исхак-бег. Терезија, ибн Пајко.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Затоа, според ферманот, нему му припаѓаше сѐ околу езерото, сѐ што лета на небо, оди по земја и плива во езерото, а покрај тоа неговиот закон зафаќаше и сѐ друго поврзано со живите, избеганите робови, соколските седела, па и сите даноци, од пазарните такси, од данокот за пасење на добитокот, за лозјата, димнината, арачот и џизието, па сѐ до најомразениот од сите даноци, данокот наречен „спенча”, кој сѐ уште се плаќаше со деца, иако по разни патишта и со разни хуџети до шеријатот, одамна се бараше да се прекине со него.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
По поднесената молба до Високата порта, решено е барањето да се удоволи за што се издава овој високославен ферман.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Зашто, со царски ферман управувањето на Охридското езеро му беше предадено на еминот како царски хас, а тој за тоа на царската каса ѝ плаќаше годишно четириесет товари аспри.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Со султански ферман како награда добил пет села со се жители, куќите и земјата.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
