фалус м.

фалус (м.)

Запците на чешелот се претвора во мали ѓаволи, омекнуваа и се обвиваа околу дојките како палави, змијолики фалуси.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Навидум, имаа прво: широките стапала со кои самоуверено го грабаше потчинетиот простор, премногу здравата, волчја отпорност на блескавата насмевка, малите, цврсти гради што во четвртата деценија ѝ стоеја исправени како штотуку распупена девојка, таа мускулеста едрост на целото тело кое на нејзините платна со паганска надмоќ лебдееше над урнатините на згаснатите светилишта, пламените кадрици со по некое седаво влакно, што се извиваа околу лицето како змиолики фалуси – имаше невообичајан „машка“ сила за една пост-симболистичка сликарка.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Додека ја набиваше, често само откопчувајќи го шлицот, го мразеше а не можеше без тој злоболен фалус на очувов, испрчен на телото на поетот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Повторно во тоалетот, одам по мала нужда, мојот фалус е некако чудно закочен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со стапчето (фалус?!) на момент да се задржи струполувањето, и да се слизне низ одвај- доволниот отвор (вулва?!). Но, тоа веќе е филм.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Како дупли дна, би можело да се рече, сликите фатени меѓу магнетите на земјата и небото, фалусот и вулвата, материјата и црните дупки, како каријатиди, што друго.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
(...) Пансексуалната метафорика (на Марино) на прв поглед е доволно речита: фалусот е „вљубено копје“ или „слатка стрела на љубовта“.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На бакрорезот на еден од раните маниристи кои од Фиренца се преселиле во Рим, Франческо Салватио (1510-1563), Триумфалниот поход на Пријап, одушевените Менади влечат еден огромен („анатомски-изолиран“) фалус, исправен во колата, низ имагинарен антички пејсаж.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кој е тој безобразен Бог што влегува во мене со својот политички фалус, фалусот на мојот потпис, па и јас влегувам во него, и зарем нема во потпишувањето на таквиот формулар, во пенетрацијата на неговото „јас“ во моето, висока доза на перверзен (хомо)сексуализам, што се вика власт?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се привикнав да постојам ексклузивно, на Погибел дури времето се мереше ноќе како жена дури со змијата ме споредуваа со фалусот и ламјата ја усовршив техниката на помрачувањето, прељубата немам причина да се натпреварувам со луѓето, не ги обожавам идеите и предметите како нив, но и мене ме застрашува Диве, Ероте, песјата страна на жедбата, ненаситоста, иштафот и мене бесови ме беспокојат, лунки Шејтане, постојано сакам нешто младо - Новина, Полутка, Полнеж устата ми запени од подигање удини јазикот од каскање, чинки чинење од вдахновение и празноверие и мене ме плаши изгревот на зајдисонце коцкањето со светлоста за само три дена лажовен три дена налуничав три дена трикрак, троглав жив-отец и мене ме тревожи што долго веќе многу долго преврат нема вртолун, бела ноќ на мојов месечински, на твојот животински појас вртелешко вселенска, машка анатемо Сонце мое.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Издржи го засркнувачкото голтање на фалусот на смислата лизгавото освојување на бескрајот во овој мал дел од времето во кое смртта се лечи од комплекс на ниска вредност и се докажува врз јазичето на живите и кога затвора и кога отвора.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)