утка (ж.)
Кога ќе ги врзе трите камчиња, 2) трици од брашно или дрво под бичкија, 3) лош човек — трица трнка — растение со многу трнје троска — остатокот од железото што останува после горење на железото трпезница — долга софра — трпеза тук — салото што се топи од сланината кога се јаде само пржена тукче (деминутив од тук) туткан — будаличка, завапкан тутне — да помине овој бел век ќаа — чорбаџија што пасе туѓи овци со кирија на руга ќатипче — писарче ќедер — штета ќерал — дел од куќата (шпајз, мусандра) ќеше — сакаше ќешки — само . .. ќилим — црна шамија за на глава ќулка — детска горна облека со ќулавче ќурдија — машка облека — елек ќурче — легинско фустанче угич — брав што оди пред овци, специјално острижен уѕур — од досада од бес, од што нема што да прави укрилам — заштитам улишам — правам со некаков дефект, без нешто што треба да го имам улка — утка, будала, глупа жена уложје — кошулицата по раѓањето на дете или животно уми се — се мисли, се чуди Уќумат — околиска власт ушчип — мена на месецот кога се подјадува фарк — итер, мајстор, ербап, снаодлив човек филџан — чаша за кафе фудбал — гордост, на големо оди „фудул" — големџија цврцнат — поднапиен цинкам — се ењавам, стенкам црквар — што оди или не оди в црква црнгалест — калеш човек, жена црнило — во случајов мажот или жената е црнило на другиот сопруг цулувци — спуштена коса над уши и потсечена до под брада Чебрен — манастир крај реката Црна чеда шарени — мешани деца машки и женски чекулец — дел од самарот за кој се закачува ортомата чело — почесно место на софрата чепкам — волната се чепка пред да се влачи честица — дел од просфората од која се вади литургија чисти понеделник — понеделник по поклади за Велигден чмеам — полека вријам.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— А де? Не можиш да се сетиш? — Ами, Крчето попово, мори утко!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Шо ќе правиш ти овде сама како утка!?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сине, вели, денес луњата го полегна полето, Ги откорна дрвјата и саноќ по месечина Како утки сами шетаа жените.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Се држиме така сами двете, ко утки во полето и пиштиме, ко потполошката што пиштеше по Ангелета.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе испишти некое пилиште во ноќта, некоја утка како мене, и арамиите одново ќе ги тргнат штиковите. Од под гушата моја.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И си мислам за Јона мој, за куќава без стопан, без сенка. И за нас, што се утариме ко наврнати утки.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И вслушувајќи се со ослабнато внимание во утањето на утките од под стреите и на бувот од Камен, и чувствувајќи се некако, победител над нив и над сѐ што тие можат да искобат, гласно повторува: Значи така, значи така, тој, Максим Акиноски се обидува да го припрокрене мракот од душите и умовоте на славјаните во Потковицата и да пушти светлина во нив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Слушаш, господару, вели Васил. Што, вели Максим. Уткиве саноќ кобат, вели Васил. А и оној од Камен саноќ коби.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Сигурен сум дека во неговиот случај се работеше за голема утка – ме прекинува – човекот, како што ти реков, беше љубопитен, музикален, а на некои фактори на новата власт знаењето им се чинеше бурка...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Гледаш, Август, со ногата сум сигурна дека ќе заврне!... Нема утка!...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Какви ли беа станале тие доле под витражот?... Нема утка!
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Се плашам дека ќе завршам како утка.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Утката што се јавуваше често, пак се јави, со истиот зов.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Неколку утки исплашени првнале и излетале низ покривот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Прво помисли дека се мрднала од умот, вака сама во куќава како утка, па сега блада нешто што ѝ се завртило во главата.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Слушав од јамата наблизу еден друг глас, глас на утка, постојано ист, иста птица, ист зов.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
СОЊА: И ти си ми мене татко. Те чекам како утка со саати.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Американецот, пак, за секоја утка се обвинува само себеси.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
