уништен (прид.)
Еднаш, по таа чудна ноќ проведена крај заспаниот човек со уништен разум, се обидов во едно друштво да ја прераскажам одисејата на скитникот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се разбира, Варшава, која даде големи жртви во војната, е сета во споменици, железни спомен- плочи и слично, кои новите генрации го потстуваат за тоа дека овој град - маченик, страдалник и херој, некогаш физички уништен од Хитлерова Германија, успеал да се издигне од пепелта на уништувањето: поубав, полн со сите свои знаменитости од минатото, кои биле, кои и денес се украс на овој град.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Па, сепак, кои биле градишчани, ако морале да бидат уништени од Европејците, и ако односот на ковицата бил таков, дружељубив? Пријатели на Византија?! Еретици?
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Последните гласови од она што некогаш беше нивна татковина допреа само да ја донесат веста за пропаста на Големото царство, уништено без милост, со истите оган и бес со кои и самото сотираше.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Господ си игра со нас и тоа е неподносливо. Моцарт треба да биде уништен.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Но во осумдесетите кога целата југословенска и социјалистичка идеологија веќе евидентно се претвораше во цркотина, андерграундот веќе не можеше да биде уништен.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Поставен во услови на уништени културни институции, тој ја препознава својата ситуација во која неговата публика, т.е. класата што е носител на една постојана мисловност и е отворена за дијалог, исчезнала.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Клекна крај уништениот механизам и астматично залипа: Мортенијо, чедо мое, јас бескрајно ќе те жалам.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Неговиот оптимизам во однос на таа можност на стари денови беше прилично уништен.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Дури и кога средствата за војување не се навистина уништени, нивното натамошно производство е згоден начин за трошење на работната сила, а притоа да не се произведе ништо за широка потрошувачка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ти ќе бидеш уништен за минатото, исто како и за иднината. Ти никогаш не си постоел“.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Проблемот не беше само во тоа што сексуалниот инстинкт создава свет за себе, кој е надвор од партиската контрола и кој, според тоа, мора - доколку е можно - да биде уништен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Јан Лудвик“, рече. „Ти си целосно морално уништен; ти си обична морална руина.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
По посетата на градот ќе го извести Force 399 дека Скопје бил бомбардиран повеќепати и дека се направени големи штети на јавните згради и железничката станица и дека железничкиот мост преку реката Вардар бил уништен.283
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Два железнички моста се прекинати, три километри железничка пруга е уништена, станиците кај Сливово - Ботун -Пиесицка 215 се уништени; петнаесет километри телефонска линија; еден патен мост е затворен со одрон од земја.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Исто така се известува дека и железничкиот мост на реката Вардар кај Велес бил уништен, „а дека железничката пруга Градско-Скопје е прекината и железничките прагови се пресечени со механички плуг и мостовите се уништени по целата нивна должина од Хуните“,284
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Обично по војните ќе биде познат бројот на загинатите војници, нивните жртви, но никој нема да ги евидентира изгубените верувања, уништените идеали!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Двајцата попови кои жестоко дебатираа дали во 2012 година Земјата ќе биде уништена затоа што така било запишано во предвидувањата на Маите или затоа што самите веруваме во тоа (а секако, доколку не биде, Скопје ќе направи импозантен исчекор во урбанистичкиот план), поминувајќи крај нас, само се прекрстија и рекоа: - Нека ви е Господ на помош, вам кои не ѝ плаќате данок на оваа кутра држава.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Животот, без логична причина, се беше задржал уште малку да го измачува веќе уништеното тело.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
