уметнички (прид.)
Со судбината на историските личности, нивните индивидуални животни стории, писателот ја воспоставува нераскинливата врска со сопствениот народ, колективното егзистирање, што ќе рече оти како уметничко- естетска вредност романот е дело за една личност која во себе најубаво и најуверливо ги одразува и содржи сите народни идеали и се стреми кон општочовечките, униврзални димензии на егзистенцијата.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
БОЖО: Еве ти ортак, Кристина. Уметничка душа. Вашата сорта не се трезнеше, се тртеше кај ќе стигне со кого ќе стигне и прдеше на сиот нормален свет.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Скокам од царството на нужност во царството на слобода. Експропријација. Смрт на бирократијата, посебно од уметничка провениенција!
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Не станува тука збор за компаративистичките проди кои настојуваат да го дефинираат пред сѐ општото но не ја напуштат анализата и на посебното во изразената структура меѓу уметничките дисциплини.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Строгата посебност на творечкиот израз во сите уметнички области – издели: „музичко писмо“, „ликовно писмо“, „филмско писмо“, „поетско писмо“...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Раскошна архитектура, мермерни шедрвани, бавчи и цвеќиња и двор опашан со висок ѕид, босфорски води, огромни мермерни столбови. 14.500 кгр. злато, кристал, хареми, тешки персиски килими, мермерни бањи, уметнички слики, фрески, полилеи, едно баснословно богатство - тоа е „Долма Бахче“...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Од терасата на хотелот „Дуна“ се восхитував од убавините на тврдината на аласите и на Кралскиот дворец, во кој е сместена националната Уметничка галерија на Унгарија, уживав во ладните пијачки и, навикнат на секој чекор во Будимпешта да гледам убав, млад свет, не ме зарадува глетката на терасата која, буквално, беше окупирана од старици, облечени во шарени алишта, та дури смешни, и помислив - остарела Будимпешта.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во овој град на Меза постои стара црква од петнаесеттиот век, но затоа пак во Лиеж, во црквата „Сан Бартелеми“, се наоѓа казан за крштевање, изработен од дванаесеттиот век од мајстори во Уј, кој по својата уметничка вредност, како што пишува во книгата, се споредува со многузначајните дела од времето на италијанската ренесанса.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Но нивната уметничка оправданост и тогаш не подлежи на сомневања: развитокот не е мртва, однапред зацртана линија на израснувањето.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Воспитувачот, предобриот Трифун Трифуноски, поет, одговорен раководител на Фискултурната и литературната дружина, со две околиски првенства на крострчање (пролетниот и есенскиот крос) - со еден забележлив републички настап, тринаесетти, изваден во весник, награден со диплома и тие нешта што одат со тоа, - на највозвишен, стоотстотен уметнички начин ни соопшти за денот на аудицијата.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Чекајте, чекајте. Имате нешто уметничко.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Списанијата, пак, со сериозна физиономија, ја побараа причината за нестанокот на Артистот во неговите уметнички неуспеси.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Целата уметничка секција дојде да ме испраќа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вечерта, Татјана Перипелицина ќе ми рече: — Решивме да те примиме во нашата уметничка секција.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сега сите жени од уметничката секција ме вардат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одличен уметнички филм беше, нели?
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
DE GUSTIVUS NON DISKUTABANT - Значи, тоа се тие нејзини уметнички филмови, - си мислев разочарано, кришум погледнувајќи на часовникот додека траеше проекцијата на филмот што го гледавме.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Немој веќе да ме водиш на уметнички филмови. Ги сакам само ступидните.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Петер Рау, универзитетски професор по германска книжевност Бев обземен уште од првиот прочит на романот Времето на козите во ракопис и тоа не само од оригиналноста на својата тема, не само од длабоките мисловни и етички пластови, туку и од своето уметничко писмо, во кое се проникнуваат реалното и иреалното, историјата и поезијата, трагедијата и травестијата, стварноста и фикцијата, епското и лирското, онаа андриќевска меланхолија и онаа позната чинговска пригушена иронија, сето тоа амалгирано во една комплексна, уметничка и естетска целина... академик Георги Старделов, на промоција на романот Времето на козите во „Мисла” во 1992 г.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Самото потпишување на било кој сериски произведен предмет за Duchamp беше доволно да го воздигне на ниво на уметничко дело.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
