тутун (м.)
ПЕТРИЈА: (Со цигара во устата, витка друга.) Сите тргаат тутун само кумот нема цигара.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: И отрувачка да ми дадат, да земам! (Ја зема цигарата, скришум го кине врвот и повлекува, се накашлува.) Тхи, тхи, тутун. Ѓубре, труе! ПЕТРИЈА: Малку е серт, куме.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АРСО: (По малку време се враќа.) Си ја заборавив, божем каде што лежев кутијата за тутун. (Ја покажува.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
МИТРЕ: Нека ги товари Панде пљачките и ќе излеземе. (Вади кутија со тутун).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Тебе ќе ти донесам еден олкав чибук (ги раширува рацете) да седиш најгоре, да пушиш тутун и да даваш команда!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Кантарот носи лисјето златно а в гради луто далгите беснат на ж’лтата мака - на ж’лтиот тутун на ж’лтата пот на рацете ни!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тутуни садиш, тутуни нижеш, тутун таговно у монопол редиш, ме споменуваш и ем си жалиш денови - крепи тешки си редиш — Величко, мори, другачко златна!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Тутуни - жлти отрови за гради - китки розови.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
ИЛИЈА: Добро си направил (му дава кутија со тутун да направи цигара и потоа го чита писмото).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ете, ако е за душа, земете а и неа, — и строго погледнува кон групата чорбаџии што седи „уз колено" на авалеџијата и пуши од неговиот тутун.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ете, такви сакат царката наш! — ги фали Чатлакот доброплатците и им го дава ќесето со „биринџи" канатларски тутун да направат по некоја и друга цигара.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Оттука треба да излезе шеќерецот, кафенцето, тутунецот и други мастрафи за куќата, а пак лебецот и зопта за Алчето му беа осигурени.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Почнал да пуши и тој а ма пари да си купи тутун – нема, а до посака од татка си – тоа било срамота.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Штом Бошко се приближи и додека да го поздрави, дедо Најдо, чиниш не му е грижа за добарденот на Бошка, рече: - Седи, намести се како ти е најубаво, - и му го подаде ќесето со тутун.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Низ неговите ноздри избиваше врел темен глас и синкав чад на тутун.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Старецот ја остави стомната и го наполни дрвеното луле со тутун.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од тој ден човекот се исуши, се намали, во ќесе за тутун да го собереш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Крајот на цигарата се лепеше за сувите усни, ја влечеше испуканата кожа со себе. Тутунот е најарен дијагностичар, се сети. Не за лудите, за болните од треска додаде.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Селото простум умираше: кола царевка не стигаше ни колку за една рогозина за закопнина, а килото тутун не тежеше ни колку кило сол.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
