тихо (прил.)
Врвех си дни, недели, нигде нема ништо, сегде тихо, сегде мирно, радост и веселба!
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Шт' она барат в такво доба, кога сегде тихо, глухо сегде, т'мно сегде, сичко ношт покрила, и планини и долини, шуми и пољани, и широките градини, сичкиј бел свет божиј, кога сичко сја починват од печалби дневни, как зверове, так и птици питоми и диви.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
111. Со тоа се сврши шумот во Србија и Србите фатија да работат тихо и упорно: пропагандата помина од патриотското друштво во рацете на Министерството за надворешни работи.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Србија шумеше, а Бугарија работеше. Да бидеме појасни. До Српско-бугарската војна во 1885 г. Бугарите тихо работеа во Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кога Бугарија со шум сакаше да го реши македонското прашање, водена за носот од македонската емиграција, Србија тихо, со голем успех работеше во Македонија наполно согласно со српската поговорка: „Тиха вода брег рони”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
АРСО: Што велиш, нашето ти е како во песната. (Рецитира тихо претпазливо.) Иди у гора — вуци, слези у село — Турци, влези у црква — светци, излези вонка — слепци, влези у куќа — буи, излези вонка — муи.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Влегува веднаш по дигањето на завесата, бришејќи. го грижливо со четка фесот на чорбаџи Теодос, оди полека на прсти, зборува тихо плашејќи се од својот сопствен глас.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
И ноќе кога месечко гроб ѝ со свила виеше ветерчок тихо над неа жална ѝ тага рееше: „Зошто ми, зошто остана кошула недоткаена? Кошула беше даровна...“
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Се притаи тихо зад врбата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Мече тихо заспа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По едно време Мече усети дека светлокосиот го побутна со лакт и го викна тихо, по име: - Мече!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Преминот е тихо, светло насмевнување.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Капсула, до појас стегнат во меки гумени чизми, го тера дедото да му се качи на грб да го пренесе до ѓумето а овој се буни, одбива, но тоа сѐ некако тихо и неуверливо, плашејќи се внукот да не го послуша и да не го остави да ја гази водата леко пориена со тенка стаклена кора.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во ресторанот беше тихо. Газдарицата седеше зад автоматската каса и ја целиваше својата тромава мачка, дебела и сива како и таа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Сѐ беше тихо, сирените не ги повикуваа луѓето да станат кртови... Сфаќаш ли, оче Симеоне?“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој достоинствено ги минува трите скали на сандакот и излегува во ноќ. Музика, тихо!
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Седеа в соба, едниот тихо свиркајќи некоја неодредена мелодија, другиот загледан во полупразна чаша.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Под неговиот темел водата зашлапка. негде далеку, како капнати пеперуги, тихо, низ сон, умираа звуци на гитара.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Капакот ѝ падна од раце, сандакот се затвори и Бојана изморено се отпушти на него, изговорувајќи го тихо, од длабочината на душата милото име: - Крстане, Крстане!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
