тајно (прил.)
Старите „бугараши“, заедно со новопристигнатите таа година и со некои „гркомани”, на број околу 30-40 души, едни тајно, други јавно и демонстративно, заминаа во Бугарија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Сите Македонци од српската пропаганда ќе бидат на страната на новото течење: органите на пропагандата ќе сочувствуваат тајно, а неплатените Срби ќе ја исповедуваат својата македонска народност јавно.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во 1889 година бројот на стипендијантите на тоа друштво се зголеми, за да се намали по неколку месеци: во ноември месец на таа година околу 40 души ученици Македонци едни тајно, други јавно и демонстративно, поминаа од Белград во Софија за таму да учат (се разбира, со бугарски пари).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Одговори ружунчица тајно жалосно: „Мене мајка ми една ме има, как’ да ме нема!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Само да се изјасниме, вие рековте тајно, во тој случај ќе треба јас сабајле да си заминам, а Антица да си се врати при мајка си. Така ли?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Пеш по светот поема Песна прва Греј, о мила месечино, сјајно, греј и огреј ми страден род, во мачна душа шепни му тајно за дните нови под златен свод.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Уште вечерва овде, кај Вас, ќе се вселат, тајно се разбира, четворица мои луѓе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Строго и тајно ќе работам.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Затоа, решението е вакво: ќе се формираат групи кои тајно и неусетно ќе се вовлечат во селото.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но, се разбира, сето тоа мора да се одвива претпазливо и тајно...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Меѓу вас се крие некаква организација, која тајно работи...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Добро ама, бидејќи ништо на овој свет нема тајно, така еден ден и Толета го откри потерата баш кога одеше од дедот Паленѕа кај Митра. Не можеше да се стрпи без неа. : Селото беше сето сардисано.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се тресеше учителот стиснат со жена му и син му во просториите на училиштето, се тресеа и селаните што тајно преку учителот им носеа храна на неколкуте српски војници скриени во училиштето кои ја имаа изгубено врската со својата единица при повлекувањето за Албанија.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Да ми е да прошетам по вашата улица Тајно допрен на ѕидот на твојата куќа Да чујам колку убаво потпевнуваш А камо ли – како сонуваш...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
ЗАПИС ЗА ТРАГИТЕ Мајсторон што си потпевнува качен на скелено - не знае, егуменкана што шета низ дворон манастирски - знае, намерникот молкум сега што одминува - не знае, старецот преплашено што гледа во залезон - не знае, јаболконо што се ниша зацрвенето во дворон - не знае, и ѕвездана што сега паѓа од небеснине длабочини не знае Каде е Таа, тајно од мене што ја наслови мојава песна и со години ме остави да чекам загледан во ветрон што ја разнесува правта на нашата прошетка по земјава, каде е?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во 1868 година Србија тајно преговара со бугарскиот Букорешки комитет за создавање на една јужнославјанска држава во која покрај Србија и Бугарија ви влегле уште и Тракија и цела Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Добро познатиот Ваш Василие Трбиќ, кој најпосле во наша заштита преку весниците испрати едно писмо до министерот за внатрешни работи Корошец, овдека тајно го извршува своето „добро дело“.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Нешто тајно, кое гали, стишува Кое спокојно во себе го запишувам, Го притајувам, не го објавувам Скриено го чувам, го заклучувам Сетне му се насладувам, се радувам.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Збориш? Зборам. Со што? Го прашаа со здив кој гори, Тогаш некој тајно проговори: „Зар не гледате, устите му се затворени, Но душата отворена, со душата говори.“
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
