тажи несв.

тажи (несв.)

Дојдоа мајките чие што чеда со Кузмана паднало; потем со Неда Кузман го тажеа тие.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
И падна во вечните сништа, остави мајка да тажи.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Но одеднаш Неда истрчува горе ко елен, народот гневно го кори: - „Ој, орачи, мажи, не тажете вие! - им вели ! слушајте што ви се збори!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Само ми остана, младо, крвава кошуља, над која ја тажам, плачам, врели с'лзи лијам.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Пусто остана полето, пусто зазори зората - чемрее в поле врбата, чемрее - тажи непознат.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Митра стана, се истресе, си ја заврти косата и почна да тажи на глас и да колни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Доаѓај ми секогаш ко ноќта Тивко плачи. Тивко смеј се. Тажи.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Од кошарката излезе стара жена и писна да тажи, гледајќи го налегнат дедото во дворот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И писнаа гласно да тажат. Присутните не им пречеа зашто така е адет.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И кога овој надолго и нашироко им ја исприкажа случката, двајцата родители почнаа да си ги корнат косите и да тажат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Плачело, тажело, па можеби и до ден денешен тажи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тоа лице со преклопени клепки, како да тажеше, му се исповедуваше на светлосниот млаз што го поврзуваше осаменото момче со она, длабоко надвор од овој строг мир од ѕидови, потиснатост и мрак.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Славејот тажеше над својата несреќа и се каеше за својата непромислена постапка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Човечки е да тажиме, синко, - ја положи својата тешка, татковска рака врз неговото раме доктор Коста.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не знам како издржав тој ден. Постојано се тажеше и плачеше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Останува само птицата да тажи за седелото свое и оваа празнина што сака да ни се всели во виделото.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И стојам така над неа: втрештена, опалена, изгорена. Ја тажам, се тажам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ние, велам, јас, ти, кучено што тажи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Писание, вели Уља, било пишано: на лева страна да се радуваш, а на десна да плачеш, да тажиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Повеќе