сцена (ж.)
Но конкуренцијата со Бугарија од страна на Србија по македонското прашање од политичка и национална страна ги извика на политичката сцена и самите Македонци.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
КАРАМАН АТАНАС: (Зад кулисите) Вино, вино ли се твоите очи! Погледна ме, опија ме! (На сцената). За цела недела пијан одам, а за месец мамурлија!..
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Преку сцената пат за Водно, покрај патот густо дрвје, од далеку се гледаат темноцрвени покриви од градските куќи и врвови од дрвјата, над кои се извишува скопското кале.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Сончево утро. Пред да се дигне завесата и во време на сцената помеѓу Томче и Стојанка, од далеку еден женски глас извива дискретно тажна песна.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Даскалот Милан Ацев, како раководител на училиштето, одржа говор и ја предупреди публиката дека сите „артисти што ќе се појават сега на сцената" се ученици од училиштето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Растот ѝ даваше можност да гледа на сцената, а ушите ѝ слушаа сѐ што се зборуваше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И уште кога учителот Милан Ацев кажа дека попчето што ќе излезе на сцената не е никој друг ами попов Крсте, неа мравки ја полазија по целото тело.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Очекуваше сцена и солзи. Место сето тоа, таа замислено рече: „Јас те сфаќав и мислев дека и ти ќе ме сфатиш.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И овие нејзини зборови беа последни што се чуја таа вечер од сцената...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Затишие ли пред бура? Збунетост на сцената. Неми погледи. Исчекување.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Од сцената повева свеж дах на младост и невиност. Сите сме како унесени.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сцената, сосем како што изрони почнува одново да потонува во мрак.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Излегува. Извесно време сцената останува празна, испустена.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ФЕЗЛИЕВ: (Застанува, токму пред кујнската врата. Тука останува сета следна сцена.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Во главата му се преплетуваа сцени и ликови од раскажувањата на Глигор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во зачадениот простор не ги гледаше повеќе другарите, се исполни сцената со војска и на Арсо му се слошуваше... очај и огорченост се згуснуваа во мозокот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И во тажно чадливата пустош се отиснуваа сцени, живнуваа ликови болно јасни и од тоа го болеше главата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пишувајќи за животот на Делчев, писателот користи и повеќе познати анегдоти и духовити досетки низ кои се открива итроштината и неустрашливоста: излегувањето од опколениот град како мртовец, влегувањето во Солун кога е преправен во селанец чија кошница е полна со велигденски јајца, па како главен инженер за изградба на патишта, чуден трговец, или пак сцената кога седи и пие кафе со главниот скопски дервиш.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Тука Толе присуствуваше на секојдневната сцена; виде како десетина петнаесет луѓе пиштеа под ударите на сејменовите стапови и никој не смееше да се спротиви.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тој диригираше, публиката пееше, тој пееше, публиката слушаше и ракоплескаше, а кога таа вечер во „Олимпија“ се спушти завесата на сцената, Мишел Сарду мораше долго време да се заблагодарува на публиката, која го напушташе театарот пеејќи го она што пред тоа го слушаше од Сарду...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
