старата (ж.)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
На крај, дошла и старата негова. И нејзе ѝ вели: „Да простиш, стара, направив малку аџамилак“.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Толку ѝ се намиле ова дете. А Крчо пак, инстинктивно ја почувствува оваа љубов на старата и само се умилкуваше околу неа како маче околу мало дете.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Повели, невесто, едно здравоживо од старата. Повелете на госје.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако ништо друго, ќе го води аргатин со себе во Ќесендра и по прилепско битолските полиња, и како да е, тие двајцата белким ќе го вадат лебот и за старата!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Старата ги пронајде тепсиите, ги зедоа и тргнаа дома.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Голем да пораснеш! - му рече старата, му подаде столче да седне и праша: - Од далеку идеш? - Од Мацково, дури од Караорман - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ги симнаа на брзина дисагите, ги преброија жолтите, ги тргаа белите со кантарчето, и Јован ги поведе коњите, нарачувајќи му на Толета и Митра, „ако не се врата, делот мој, троа потроа да и го дадите на старата, да и прерани децата“. И се изгуби во темницата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Старата ја отвори вратничката но во тој момент се исправи пред мајка си Толе и му се овргали на Муарема.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Зар не ја знаеш онаа, старата? Тргнал некој слеп на питање, та попат го сретнале некои мажи и го прашале: а бре, кој ти ги извади очите? Брат ми, - рекол слепиот. Е, затоа ти се ископани толку длабоко...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Како е, потпрашуваше старата, а во гласот потреперуваше надевањето дека не е полошо од вчера.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Старата чекаше да слушне од него какво варилце да зготви за ручек, а можеше патем да пропере некое алиште или да ја фати метлата.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Стариот железничар ги прередуваше ќерамидите за нови дождови и ништо не довикуваше на старата, гледајќи ја како се испиња по за’рѓената шипка.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
- Се навикна ли на мајка му и татко му? - старата удираше право во срцето.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
- Може да влезам? - рече Елена. - Како не, повели - рече старата како без волја, се истави од вратата и ѝ направи пат на Елена.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Зборуваше само натрапникот, зборуваше сѐ едно исто, упорно обраќајќи ѝ се на старата со „братучедо”,додека на Ване не му светна дека овој мора да е младиот Курназ, ама не можеше тоа да го провери, зашто не му го знаеше ни името ни презимето, а со прекарот беше ептен некултурно да му се обрати.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Но потоа, старата го распрета огништето и се обиде да го свари кафето откако претходно ги истолчи печените зрна со ќускијата за слануток.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Што можеше Сандри да ѝ одговори на старата, кога и самиот го знаеше тоа, а ги беше предвидел нејзините зборови уште пред да стапне на прагот од нивната куќарка?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
- Тука ќе спиеш ти, а овде јас - покажа старата. - Не знам сега, ако те бендисува.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
