сталожи (св.)
Тоа го знам, а сепак не можам да се сталожам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Најмногу ме измачува тоа што не можам да се сталожам, да ги сфатам положбата и состојбата, бардото во кое се наоѓам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Колата сѐ уште беше таму. Можеше да се види при убаво време, кога реката тече мирно, а калта на дното е сталожена.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Притоа, настојувајќи да се сретне со погледот на секого од редот. И редот се сталожи.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
„Чистотата на дворот, редот во него, кошниците со пчели, роморот на манастирската чешма, чинам, ме погалија, ме сталожија“ (Сестра Ангелина).
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Да бидеш сам, вели, е работа на навика. Осаменоста е како песок, ќе мрда, а потоа, кога ќе се исцеди, ќе се сталожи.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Убавиот лик не го следеше тој со вртење глава, а го проследуваше, се така загледан в земи, внатре во себе, дури не му се сталожи како неусетна издишка.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
