среќава (несв.)
Но новото течење среќава и ќе среќава најдобар прием уште во неговиот зафаток и кај најдобрата, најинтелигентната и непродадената македонска интелигенција, како и што е резултат на умствениот и моралниот развиток на последнава.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Овие пропусти на младиов славист главно не ги среќаваме во подоцнежните негови пишувања, ако се исклучат некои од неговите последни статии (1923-1925).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Новаковиќ се трудеше да биде близок и до македонските национални дејци за да може да ги искористи за целите на српската политика и пропаганда, па се среќаваше и со Мисирков.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Само понекогаш нашите погледи, обата полни со гроза, се среќаваа.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Дури есента, кога тргнуваа да си одат назад, кон дома, со сите кираџии, што ги товарија нивните алати и сѐ друго нивно од бараките, а зад себе оставаа една нова петокатница во градот, неа можеа сега да ја гледаат и да бидат задоволни од тоа каква беше бела и воздушеста, дури есента, кога го оставаа тој град, разубавен со уште едно нивно здание за векување, тој бел град некаде по белиот свет, по нив се забра и еден испокинат младич, кој по многу нешто личеше на сите деца, што се среќаваат по станиците, бос и сам, држејќи го постојано растојанието меѓу тајфата и себе толку големо за да не може да го достаса никој, кога би се пуштил назад да го фаќа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Обиди се, драги мој, да го сакаш оној што со години ќе мораш секојдневно да го среќаваш, да разговараш со него и да се дружиш.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Двете овчарчиња беа негови другари и од училиште, и од игрите в село, а се среќаваа и во планината, иако не толку често, зашто нивните колиби беа далеку, повеќе од еден час машко одење кон југ.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Колку убавини да се среќаваат во Париз, сепак, кога се слуша за неговите идни развојни концепции, кои треба да станат стварност по триесетина години, кај секого оживува своевидна заинтересираност, зашто се смета дека во периферните длови на овој град ќе изникне нешто екстравагантно, нешто единствено, зашто се знае дека тоа се случува во најубавиот град на светот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ги сечеме нагорнините и рамнините на Халкидик. Остануваат зад нас летувалиштата Агиа Триас и Переа, кои се на дофат на Солун, и токму затоа сѐ уште не се такви, какви што се среќаваат на секој чекор во длабочината на овој полуостров.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Речиси на секој чекор се среќаваат коли со скопска, па потоа со нишка регистрација.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Но тие поминуваат покрај привлечно уредени излози, па подзастануваат да ѕирнат, среќаваат кученца, па не можат лесно да ги одминат, си купуваат мастики, семки... Со еден збор, се влечкаат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
А Стојан Пејкоски го разминува Џема како ништо да не среќава.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Иди Џемо, полјакот од Прибилци, иди во Жван и го среќава Стојана Пејкоски.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме восхитува начинот на кој тој се среќава со мене.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
А убаво е кога некаде ќе видиме како сите луѓе од некое помало место се знаат по име и презиме, се среќаваат, се поздравуваат, си помагаат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Блека, дали блека, јагнето. Со нов свет се среќава, ја бара мајката. Пуста мајка, да не се најде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Колку пати сте биле во Југославија, вели Фирсов, со кого се среќававте во Југославија, какви задачи добивавте од Југославија?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе одберат некое помазно парче момирок и ќе напишат: ,Бидете здрави и поздравени". ,Чувајте се за нас, ние копнееме за вас". ,Ве мислиме како свои жени". ,Ако ве среќаваме на сон, зошто да не ве сретнеме и на јаве".
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тропаме по куќите и ги среќаваме нивните преплашени лица.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Единствените што сѐ уште ги среќавам. Иако, подоста изменети.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
