спомне (св.)
Спомнете си кој ви навредувал земја, и нека срцата охрабрат ваши!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Од избегувањето на првата група македонски ученици во 1889 година, за коешто спомнав, сѐ до 1895/6 учебна година избегуваа кое по мали групи од 5-10 души, кое одделно од по 1-2.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
И најпосле, ако Организацијата и македонската емиграција во Бугарија, особено оној дел од неа што има или државна служба со убави плати или се занимава со журналистика и со тоа има убави доходи и големо влијание на бугарските работи, така што се јавува со кандидатура за министерски места во Бугарија или си има други згодни потфати, -дали, велам, и без помошта на таа наша колонија е возможно некакво особено пројавување на нашата преродба, а имено во таква смисла како што ја спомнав, т.е. во полно одделување на нашите интереси од оние на балканските народи и во развивање меѓу македонската интелигенција и народот македонско народно самосознание?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
МАНОИЛ (Сам) Спомни го долгот кон народот и кон мене, ми рече и се изгуби.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Мече намина случајно накај собраната бригада откај врбаците, невиден од никого и чу дека меѓу другото се спомна и неговото име.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Седнаа. Ангеле почна да го распрашува за здравјето, за децата и за сѐ, само ни збор не спомна за јатаклакот негов и за Лумана.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Трајанка сега си спомни за сето тоа и затоа и таа почна да плаче како и секогаш кога мајка ѝ ќе седнеше крај ковчегот и со зетовските чорапи во кои беше парата ќе почнеше да ѝ раскажува за нејзиниот добар татко.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И кој знае што ќе направеа ако Пеце не си спомнеше дека еднаш кога добро беше најаден солца, испи неколку зглопци вода, а не десет вакви шишулиња.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Си ги спомнија вчерашните ѕверства со дедовците им и нададоа да пискаат. Не можеше да ги смири постариот другар со никакви закани и заплашувања.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Една сегашност: распаднати птици и кунатки, и увереноста дека може да исцеди низ своите прсти безбојност и портокаволост зашто и самиот стануваше смрзнатост пред смрзнатото прашање: „Каков Нојов ковчег спомнавте, пријателе?“ „Обичен“, откорна од своето грло. „Ремек дело на една малолетна архитектура.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Јас и не би ги спомнал да не ме - присилевте?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ако би станало нужно, јас би можел да спомнам и имиња и детали...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ЛУКОВ: Ти гарантирам дека во писмото ти не си спомнат.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Сега со метлата ја собра и она половинка од недопушената цигара, се посмеа кога си спомна како ја тресна ноќеска Претседателот таа половинка цигара, пред да стане да пука, или додека стануваше.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но Зоки почна нестрпливо да ја врти карамелата во рацете, да се вртка, да гледа во мајка си, па сепак не можеше да си спомне која бројка доаѓа по пет.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Не поминуваше ни една недела а таа самата да не ни спомне што било за мајка ни, да не нѐ потсетува на нејзините особини за кои ѝ раскажувал татко ми.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Сакаше уште некоја држава да спомне, ама се поткаса и почна да витка тутун.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На книже се запишуваа само умрените за да ги спомне попот во молитвата на гробишта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да го спомнеме и лебот.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
А јас, добри мои, во разговорот за лебот спомнав како се раѓа лебот, колку труд е потребен тој да дојде до вашата трпеза.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
