споделува (несв.)
А тој таа можност ја нема. уште како малечок се сврза со црниот живот на мајка си и заедно со неа подеднакво го почувствувал и го споделувал навредливиот бич на сѐ она нечовечко и зајадливо спрема нив.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Стрела беше крај него, со крената глава, спрчнати уши, споделувајќи ја со својот господар неизвесноста и безнадежноста на чекањето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сама! Сама, меѓу толку луѓе кои споделуваат иста судбина.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Сѐ што ќе те мачи, споделувај го со мене и со мајка ти.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Раскажувањето од гледна точка на нараторот, дете на интелектуалец, пријател на водачот на козарите, ја предочува реалноста на животот на оние кои постојано живееле како осумничени, зашто не ги споделувале идеите на новиот режим на власта...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Немаше, освен со Чанга и со домашните, со кого да споделува мисли.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ја споделуваше болката на мајка, на другите мајки во Козар маало што не можеа да го прехранат семејството, но тој бараше да ја разбере суштината на проблемот, ги бараше патиштата на можниот излез.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Нејзиното потпирање врз француската феминистичка теорија открива една философска наклоност која ја споделуваат полските и екс-југословенските феминистички интелектуалци, и е сведоштво за една философска ориентација поинаква од онаа која е доминантна во Соединетите Држави.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Како и да е, јас не го споделувам тоа гледиште.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Затоа, терапевтскиот разговор е заедничко зборување помеѓу експерти кои споделуваат и разменуваат идеи и информации во јазикот.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Личноста може да биде како некој друг, а при тоа да не биде тој некој друг; чувствата можат да се споделуваат, не мешајќи се и не втопувајќи се во чувствата на другиот.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Но исто така е значајно да се согледаат карактеристиките што Дерида ги споделува со Западните предмодернистички и модернистички оставнини.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Зашто, ако овој писател со истата леснина како и Исмаил Кадаре се ориентира во лавиринтот на балканскиот простор и време, тој со Данило Киш ја споделува величината на највозбудливиот омаж, посветен на најпотресниот лик на Таткото: во романот Градина, пепел на Киш, незаборавниот Едуард Сам настојува да го состави универзалниот возен ред, додека таткото на Старова сака исто така да оствари еден колку огромен, толку и хемерички проект:
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ние имавме и еден заеднички чин од времето на неговата мисија како амбасадор при нашето заедничко ангажирање за прием на Македонија во Меѓународната организација на франкофонијата, заедница на народи кои ја споделуваат употребата на францускиот јазик.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Споделувајќи го тој мал чин на мислопрестап со него, О'Брајан направи од Винстон свој соучесник.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Единствените докази се внатре во мојот ум и не знам со сигурност дали и некое друго човечко суштество го споделува тоа мое сеќавање.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во длабините на своето битие не престануваше да го разбира и сака својот човек, да ја споделува со него и последната надеж за среќниот излез.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Оваа книга ѝ ја посветувам и на својата поетска генерација - генерацијата која ги изгради естетските фундаменти за развојот на модерната македонска литература - со која творејќи над 50 години еден покрај друг, ги споделувавме сите радости и горчини на творечкиот чин.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Радоста што ја чувствуваше Пелагија, мајката, а која не сакаше да ја споделува со мајката Перса, се должеше на можноста што нејзината ќерка ќе учи во македонско училиште.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
За среќа, Пелагија и Танаско од рамната земја донесоа и доволно храна, особено пченка и леено свинско. Тоа дури го споделуваа со оние околу себе.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
