спласне (св.)
Тестото спласна, острите светилки во многуте очи изгаснаа, далеку планините беа меки и проѕирни лисја момирок и покриени со водникавомлечна пара.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Еве, и суетата спласна, па стојам пред тебе и гол сум регрут додека чекам - дали е слободно уште она место на градилиштето за кое ми говореше?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Вие се познавате?“ „Малку“, чу Отец Симеон и виде две лути зрнца пипер во очите на Ивана; жедно слушаше: „Тој мисли дека јас сум го довел овде.“ „Разбирам“, ја накриви главата старчето и пак спласна зад масата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Вревата и шумот на моторите ненадејно спласнаа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Без збор, со спласнат интерес за толку примамливите светулки и играта со нив, Елена се упати кон колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Јова или која било, ќе ги наложи со коприви и сол за да им спласнат сињилата и да можат утре да издржат повторно додека да се смилува Мефаил да ги пушти дома.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Навлегувајќи од душа во душа на тие што ги лекувам, кај секој забележувам некој посебен црв што ги јаде, некоја посебна шурка, браздичка, што ги носи по својот тек, и која треба, или да се доотвори - за да бликне и да спласне, или сосем да се дозатвори.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Под негова дланка планина ќе спласне, со плуканка може и вулкан да згасне.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Геро во истиот момент ја истури ракијата во пивото и му ја врати на келнерот за да ја однесе со подавалникот - како ништо да не било, освен што во неговата кригла спласна пената.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Не ја соблече никогаш македонската носија: белата долга кошула и црвениот излитен долг елек, кој се припиваше покрај нејзината слаба снага, па не беше некако спласнат и ги немаше оние цврсти нагласени набори, како кај ист таков нов елек.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Збор станува за тоа дека животот е протинање низ иглени уши Некој непознат нè држи цврсто за вратот нишани во увото на иглата и говори суво како да чита од Светото Писмо: Не дишете додека ве протинам приберете си го јазикот Цврсто затворете ги очите Протинањето подразбира гаснење на светлината Протинањето е патување низ мрак И не спомнувај го повеќе спокојството Мускулите нека спласнат Помислите нека исчезнат И заземете став на птица пред летнување Сѐ друго ќе биде запишано на вашата кожа со ваша крв.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Во позадина се наѕираше колешката со правливите штикли и џиш розевиот кармин, чиј интерес за целата работа како веќе да спласна.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Стана плен на лакомост и гордост на твојата икона, лажниот светец суетата вешто го зароби духот исто како непрогледан слепец Стадото на лукавиот сѐ повеќе расте и неговиот пат е простран и широк а животот страстен кога ќе спласне ќе тонеш во мракот духовно сирот
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
На почетокот Лилица негодуваше на моите постапки, се интересираше за работата што требаше да ја завршам ноќта, а потоа спласна, оладе, стана рамнодушна.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Најпосле, дури и најмал отклон од тој стил, дури и блага замена на тој изглед може да го упропасти целиот ефект, да ви ја дупне возбудата и да ви ја спласне заинтересираноста.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
