спарен (прид.)
Тој се бори, предизвикува, го кани за жестоко судирање светот задушен во таа спарна сала.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој паѓа и се губи во спарена непроѕирност.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Грееше изветвено, набабнато и спарено сонце.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сети се на топлите денови. Спарни тешки денови кога ги милуваме телата со малку зборови на испотените усни . . . или, се сеќаваш ли како ја креваше главата кон Северот, чекајќи го студениот бран.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Почна да ѝ раскажува на Џулија за нешто што се случи или, поточно речено што не се случи, во едно друго спарно летно попладне, пред единаесет години.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Денот осамнува сам
како секој искусен љубовџија
- божем ништо а сѐ се случило
едновремено
во самоти нив одекнува полниот спарен говор
на неговиот
и на нејзината домаќинка
гостољубието.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ама пред тоа мене да ми земете метро - по должина и ширина и најдете ми добро, проветриво место, со широк поглед во далнина и висина, на врв рид, каде ветерот на зајдисонце меѓу дрвја и лисје приспивни песни ќе ми свири, во рани зори славеј ќе ме буди и дождец во спарни долги лета ќе ме лади...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
