снежинка (ж.)
Беа само ретки и сосема ситни снежинки, како да се дотресуваа од дното на небото последните остатоци.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Одминуваа, нишкајќи се неизгубени, низ тоа снежно море. Дишеа од развиорените снежинки пред своите лица.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Оние двајца сега ги нема и ние можеме да гледаме до наситка како си врнат снежинкиве И тој гледаше во снежинките, а тоа сега наеднаш не претставуваше никакво задоволство.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Цутот му влетува на Профима в очи како снежинки. Проклетство, рече; стана и се упати кон дома.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
На лицата им лазат муви, а тие мислат дека се снежинки, вели, привиденија, и стенкаат, викаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Снегот само си сее и снежинките, ко пеперужиња се збираат околу кандилото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Со свои очи гледам како ми се топи девојчето, небаре снежинка, небаре грутка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Трите денови на доцнежниот ноември, стоеше сам, чувствувајќи ги меките бели снежинки на Времето што паѓаа сред бескрајното челичностудено небо и тивко и меко го прекриваа покривот и ги затрупуваа стреите.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Имаше зимски ноќи кога се будеше со порцелан во коските, со студени ѕвончиња што му ѕунеа крај ушите, со ледени прободи во нервите како сива светлина од студени огномети што експлодираат, распрснувајќи се во вжарени снежинки над пустото тло, длабоко во неговата потсвест.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Пелагија запира малку, ја поткрева главата, врз лицето ѝ паѓаат првите студени снежинки и наместо да ѝ одговори на Чана, друга мисла го зафаќа местото во нејзината глава, дека може заради оваа промена што мигум се случува таа го имала тоа ни добро ни лошо треперливо неспокојство.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Кога Пелагија и Чана стигнуваат под Калето во Фестивална снегот е веќе повеќе од педа наткренат над земјата, а густината на снежинките што паѓаат вртложени од северот не дозволуваат да се опфати целиот незавршен објект, се наѕираат тук там некои контури како издвоени целини и заедно со црната зејната уста што требало да биде огромна порта од предната страна, во исто време внесуваат црно неспокојство во двете жени.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Прекрши полноќ. Откај стемнетите карпи завеа снежина. Пристуде.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
