смирено (прил.)
Во црквата дедот поп го најде притропот Петрета Слабиѓорев, кој смирено ја симна капата и му бакна рака, барајќи му од благословот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Добровечер, - смирено рече нечеканиот гостин. Дедо Бошко го отпоздрави низ заби и тргна по него.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Не можев, Оче Симеоне, смирено ќе застане јадно мал и недовршен. Не можев, тој дојде пред време.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Езерското огледало поруменето и смирено од последните сончеви зраци, волшебно ја одразуваше, во блискиот брег, нејзината занесна игра.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо сѐ повеќе се губеше во својот болезен сон. Глигор брзаше да ја раздвижи крвта во тоа смирено тело, да го поттикне срцето да излезе од своето опасно смирување.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мислеше, приближувајќи се до стеблото, на своите раце, мислеше на својот чекор, продолжуваше да сеќава некаква неизбежна радост, некаква неизбежна тишина, што му го опфаќаше целото тело, а за сето време загледан само во тоа масивно стебло, целото извиено, вивнато нагоре и смирено под беличестозеленикавите висулки бради, со кои што беше обрастено по корубата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Овцата смирено, со мајчинска нежност го лижеше мокрото јагне.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Вечерта, што со својата сина сенка лесно ја затемни долината, го затече момчето смирено, седнато врз начнатото тело на Јурукот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во тивката вечер бавно и смирено одекнуваше шумот на неговите стапалки, стапалките на парискиот питач.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од друга страна, не би можел со никој друг така смирено да пивнувам чај од шумски јаготки и речиси поспано да ги разголувам своите потсвесни гревови.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Кога се стишија козарите, градоначалникот со одбрани зборови и смирено му рече на Чанга: – Ве очекувавме порано.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
По дијагоналата се наоѓа ангелот молејќи се смирено и бело.”
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Загледани, маѓепсани во светлината на неговото догорување, во тоа огромно смирено животно на животот, ја внесуваме неговата топлина преку кожата, со погледите од најдлабоките корени на нашите сеќавања и повиците за помнење на оние раскажувачи на ноќта, седнати околу огнот со засукани ракави.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Зборува смирено, напати со доверлив глас, излезен од линијата на инструкциите. Јас и натаму упорно молчам.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Се слушна себеси како ѝ шепоти на Марија. Сосема благо. Обидувајќи се да делува смирено. Спокојно.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
На прв поглед тој изгледал смирено и кротко момче.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Лицето му беше повеќе зачудено одошто смирено, како уште да се прашуваше: зошто?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
- Извини Ива, ама ние не можеме веќе да те чекаме, - рече гордо и смирено Мони.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
