смеење (ср.)
Се собра свет, џандари. Леле! На Славчета не му се оди в кварт, со земјата се залепи! Такси зедоа, насила да го одведат... (Смеење).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
КОТЕ: Жив да си и вековит бре, Панде, ти нас — господ тебе да те насмее. (Како горе општо смеење).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Да го жениме, да му ја јадеме свадбата, а тој нас опинциве! (Пие неколку пати едноподруго и го фрла пагурчето). (Општо смеење и радост).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Пак кога знаат оти сакам да се женам и ќе им се запулам! (Општо смеење.) (на жетварките). Ајде мори, речете уште една!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ВАСИЛКА: (со смеење ја потурнува). Не зборувај така, помести се од местото!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Со себе си): Види го ти него копил, и јас Грк, ама и тој погрк! (седнува прилепен до Николакија и со смеење): Бре, само што те нареков кир Николаќи и стана итар како мене.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
На децата смеењето им потсмрзна и им досмрзна кога тој пак го наполни шишето и пак, кло-кло-кло и – ги направи четиринаесет.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Децата умираа од смеење, но Николче се навреди.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Хе-хе-хе-хе ... онака ситно-ситно како што умеел тој и пак си продолжил да си јаде, а Митре да пукне од смеење.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Престани. Ќе биде од смеење плачење.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа беше безгласно смеење на човек што не знае да заплаче, туку, сеедно, и на друг начин го искажува својот јад.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Цане ја тресеше големата глава и се смееше; во тоа смеење имаше нешто чудно, повеќе необјасниво отколку навредливо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- И, радосен што го гледа пак станат и бодар, тој му рече со смеење: - Ами, Прилеп, кој ќе го брани, бре Цепенко?!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Навистина ги одбра луѓето, по чии што стапалки ќе се загледаш како теле, мислеше солзејќи од смеење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А поминатата ноќ можеше да биде само онаа нишка, околу која, како во процесот на кристализирањето, се собираше сѐ за тие луѓе, кои тој сега ги гледаше од сите страни и во сите времиња и сега веќе горчливо си се потсмеваше себе си, кога ќе помислеше на својата самота, онака папсан од смеењето и испразнет од неговата експлозија.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А во него, детенце, постоеше и една игра за тоа дека сонцето во нив е еден разигран и разбеснет лав, со сето свое здравје околу нивното градилиште, што одѕвиваше од смеење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И тој истрчува надвор, а гостите го испраќаат со смеење.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Едноставно, можеш да пукнеш од смеење! Само ако посакаш!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Но Ѓеле е од оние деца што постојано ја држат главата подведната, веѓите затегнати и протурени над очите, а устата и лицето никогаш не знаат за смеење.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
