сличност (ж.)
И предчувствувана сличност со првата Марија. Знаеше и не се излажа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Отец Симеон, гледајќи ја неверојатната сличност на нивните ’рскавични носови, поверува: кога би биле тројца, едниот би се свршил, другиот би бил вљубен во свршеницата, третиот би спиел со неа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Секоја сличност со постојните тогаш лица е случајна и ненамерна.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Иако очекувал дека ќе биде совладан и исполнет со почитување поради необичноста или питорескноста на тоа дело, тој во него открил сличност со својот спев Херман и Доротеа, како и со англиските романи на Ричардсон.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
„Можев да изберам дваесет предмети на час“, истакнуваше Дишан, „но тоа би завршило со нивното зближување, а тоа не го сакав. Луѓето сигурно на крајот ја наоѓаат сличноста“.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Сепак сличноста не била случајна.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Токму поради оваа необична сличност помеѓу „врвното доживување“, кое се јавува спонтано, ретко или никогаш во животот, и психоделичното доживување, кое може по желба да се повика со помош на дрогите, ова последното е толку привлечно за многу личности наклонети кон поезија, музика, сликарство, филозофија и религија.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ако се обидеме описите на спонтаните визии да ги споредиме со психоделичните доживувања, сличностите се бројни а разликите мали.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Повеќе отколку сличностите меѓу трите филмови, нас нѐ интересираат разликите меѓу нив - во што се вкоренуваат тие разлики?
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Може да се укаже и на несомнената сличност на „Настан“ со „Јонич“ на Антон Чехов: овде исто така царува не толку географски, колку духовен провинцијализам.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Тие се сметаат за игри поради нивната фамилијарна сличност со игрите кои имаат правила.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Мноштво од тие цртички е составено врз основа на критериумот на тематска сличност или стилска блискост; некаде се следи и хронолошкиот редослед на настаните или на настанувањето на „отпечатоците на хартијата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Најважните фрактали, меѓутоа, отстапуваат од линеарната сличност- на себе.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Грозен тип, но мислам дека има некоја сличност помеѓу него и тебе, Дики!
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Токму иконичката сличност на знаците од системот на писмо со прикажаните објекти го карактеризира системот на писмо како пиктографски или иконички систем на писмо.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Напротив, тие се одземаат едни од други, и нивната меѓусебна сличност е несигурна.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Не можам да се изначудам на вашата сличност..
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Тоа е случај кога отсуствува надворешна сличност на знаците- симболи од писмото со објектите од реалниот свет, со кои тие корелираат, а како пример на ваков тип на писмо можеме да ги посочиме броевите.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Знаеше само дека е неможно да се пребројат, а тоа на некој начин се должеше на мистериозната сличност меѓу четири и пет.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
