слива (несв.)
По блескавите, обгорени од сонцето, запотени лица на младите градители, се сливаше пот како мали вадички по сува напукана земја.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Дури свет светува, дури сонце грее ќе се слуша песна радост ќе се слива, Републико наша, наша братска стрео, да си вечно славна, да си вечно жива!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Старата позната песна здушено в неврат се слива. Досадна сива магла, досадна песна сива.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Сето ластовичино семејство долета живоздраво и застана на расцутената слива.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И мечката го сети тоа. Таа првин како да се ребреше од новиот истрел, што го очекуваше, онака свртена и безмалу совладана, а кога истрелот не доаѓаше, таа прво си се врати на својата дира, со крвта, што ѝ се сливаше по снегот, а така вратена, таа како да се најде повторно себеси затрчана и веднаш продолжи кон него.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А учителот, притоа, не испушташе да рече: - Гледате ли, драги мои, како секојдневно и неусетно ни се слива времето. . . како се проткајува и тече, тече и одминува со нас, а и ние со него. . .
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се точкаа во долги редици, во синџири, идеа од сите страни, се сливаа во селото како војска на боиште: ги исполнија дворовите, бавчите, куќите; се качуваа по дрвјата, по ѕидовите, влегуваа во одаите, крстосуваа низ нив, се провираа низ цеповите на вратите и прозорците и го освојуваа секое местенце и делче од просторот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Влегуваат во кафеаната на Јандро, ги запоседнуваат сите маси и столови, се точи, се пие, нарачува Лоте за секого, клокоти и одѕвива кафеаната од песни, од свирки, напнува од викот просторот внатре и, се чини, секој миг ќе пукне како меур; им наздравува Лоте на сите, му наздравуваат тие нему; станува, и мавта со рацете на музиката, и дава знак кај треба посилно, а кај треба потивко да свири, го следат свирачите под такт, го следат луѓето: му се пулат в очи, в уста и ги сливаат гласовите како речни брзаци во една заеничка утока, во една единствена мелодија што се шири полека, плавно.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Речиси нема место кое не е поврзано со пат а сите тие се сливаат во главната магистрала која води или за Брисел или за Лиеж.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Софија денес има педесеттина илјади автомобили и уште десеттина илјади други кои секојдневно се сливаат во нејзините улици од другите градови или од странство.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во исто време, меѓутоа, во градот се слива река од нови луѓе - излетници од земјата или странци кои овде допатувале по деловна работа или како туристи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Мелодијата беше токму онаква каква ми требаше – мека,податлива, топла како голтките црно вино што ми се сливаа долж телото, како кожата на жената.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Косата ми се слива преку ушите, ми слегува на рамена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
BODY Златножолтиот сок од портокал се лелее во чашката осветлена од сонцето; густ и сладок карамел лази по ритчињата розев сладолед; патентот на фармерките со остар звук, се повлекува нагоре, кон папокот оросен со златести капки пот; сочниот задник го покажува својот крушковиден облик; капе густиот ketchup и ја намокрува жедната тестенина; бисерните заби се забодуваат во јаболкото со сочна експлозија; водопади од свилени локни се сливаат низ нежни женски раменици; овесни снегулки со нечујни експлозии паѓаат во млечно море од порцелански брегови; и сѐ е така juicy, и сѐ е така crispy, ммм, и сѐ е така crunchy, мммм, и сѐ е така fluffy, мммм, и сѐ е така delicious, оххх, и сѐ е така irresistible...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Детето изгубено гледаше во девојчињата, а од очите му се сливаа солзи и течеа низ обравчињата. И под носето му течеше.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
