сламарник (м.)
Арсо се врати во каушот. Го најде Глигора седнат на сламарникот меѓу група затвореници и за нешто оживеано спореше.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Зар може да се види кој налетал врз сламарникот на убиениот?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Над глава - ќерамитка, под мршата сламарник, во мевот - царски леб.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се грабаат да ги причести на манастирски сламарник.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Доколку сосетката со златни дамки на лицето се омажи, се скраси намалена во сенката на заштитникот, нивните исчукани домаќини со темни сенки под очите од неспиење ќе се смират и не ќе скокаат ноќе од сламарниците и рогозините да се движат призрачно нечујни по селото како плеснати по тилот со биволски опаш.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од треска никој не останал врзан за сламарник.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Ти по сѐ посегнуваш. Ќе те убијам, ти се колнам.“ „Тикво зелена“, ме бутна на сламарникот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Вошката предизвика страшна болка и срам во мене, особено што уште од почетокот на моето вселување во бараката, таа се шетала по мојата снага и ми ја цицала и онака скромната крв, неа не ја поврзав со бараката, со сламарникот на бај Шишко, туку веднаш знаев дека е закандисана од косиштата што ги слупуше Нанчо а после јас спиев на тоа место.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Состојбата се подобрува. Татко ми купил од некаде слама, а мајка ми, со своите вешти раце, од две или три вреќи, направи сламарник.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Чана шетка и липа, не може душа да собере, и поминува доста време додека својата голема снага ја седнува на сламарикот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Додека слатко пилеа дрва Чана и Митра изедуваше сѐ што ќе најдеше во мисаљот (леб, сирење, домат, пиперка) и легнуваше врз сламарникот лут што сѐ уште му лебди сликата на Пела и Мурџо пред очите.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Така и се разделуваат со Чана, таа оди кај својата Митра со Дончо за рака оти не може да го крева, а Пелагија останува со нејзината Пеличка да се сместат на сламарникот што е наместен врз големиот ковчег во кој го донесоа телото на дедото Костадин.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Дончо другата стомна ја накреваше само за да ја претури во себе онака седнат над сламарникот, веднаш по отворањето на очите и откако ќе се проѕевнеше, откако ќе си ги навлечеше кусите пантолони со прерамки врз голата снага, со цела франџола леб и голем комат сирење, излегуваше во дворот оставајќи си го гласот зад себе На ректа ки са мијам!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
