склоност (ж.)
Склоноста кон пишувањето Иван Точко ја почувствувал уште во годините на нижото гимназиско образование во Охрид, пишувајќи песнички, раскази, па дури и еден драмски обид.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Неговата должност - началник на морнарицата, не му пречеше да ја задоволува својата склоност кон литературата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Куќата беше на местото на театаров. Оттаму мојата склоност кон глумата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Не можам, а да не му се восхитувам на Хорацио Цвикало на господските гестови, уште повеќе кога ќе ги поврзам со тенко потстрижените мустачиња, светлите костуми со пруги и склоноста кон дебелички жени со огромни дојки.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Од таквиот светоглед, изградуван врз алхемиските учења, но и на склоноста кон Пироновото учење на грчките скептичари, како што тоа се обидуваат да го објаснат многубројните студии за уметноста на Марсел Дишан (Marcel Duchamp, 1887-1968), настана еден уметнички опус, на чие што објективизирање му претходеше едно творечко аура апрехенсио.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Потоа Гринавејовото инсистирање на материјалната опипливост - неговата склоност кон румено месо, меснати тела, неизделкани лица и таквите телесни постапки како плукање или мочање - пред сѐ потсетуваат на разгоропадената, висцерална уметност на Џекоб Џорданс.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Таквата склоност се легитимира со „острумниот“ талент што не се чувствува врзан за класичниот канон.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
(Ѓ) со склоност кон експеримент, помеѓу другите начини на нанесување боја, „дубеше“ на глава за да ја направи Кожа.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Сѐ што требаше да направиш е да согледаш што те пали и да купиш порно часопис кој им одговара на твоите склоности, исто како кога одиш да купиш храна.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Сликата ги покажува необичните склоности на неколку генерации на тогашното, политички толку хаотично раздобје во Европа: склоноста кон настраното, ексклузивното, екстраваргантното, скриеното од онаа страна но постоечко во рамките на физичката, „природна“ стварност, па и за издвојување од друштвото, тежнеењето кон една посебна аристократска позиција.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Секако дека тие внатрешни, мошне консистентни визии со векови претставувале визионерски култови и сликари со мистични склоности.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Вие веќе денес ги расипавте вашите односи со Вишњевски со вашата склоност кон избрзани зборови.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Дури и Рафаел го губи, цртајќи ги нацртите за фреските за ватиканската Stanza, трпението за милност и достоинство кои и нему му стануваат напорни; во приказот на потопот се гледа склоност кон апстракцијата, радост и уживање во храброста, во насетената снага да се совлада не само убавината туку и Горгона, она стравичното.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
„Образованието“ на минатото столетие својата „империјална“ склоност кон корисното судбоносно ја држела за претпоставка на класичноста како таква.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Беше мудар и имаше склоност кон законодавна дејност.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Американскиот професор по медиска екологија Neil Postman во познатата книга Amusing Ourselves to Deth (1985) загрижено говори за сѐ почестите обиди конечно и во образованието да воведат малку „аудиовизуелен нихилизам“, постмодерност, „прилагодување во корист на адолесцентските склоности“ (Finkielkraut).
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Всушност преминот од глетки и звуци кон симболи и бројки е премин за кој оние со хуманистичка склоност тврдат дека не може осмислено да се спроведе потаму од удобството на физичката лабораторија, или можеби, паркетот на финансискиот пазар.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Носечката улога понекогаш на исклучително смелите слики, чиишто граници на полисемија далеку ја надминуваат нивната фунција во „нормалната” проза, исто така е лирски елемент, додека склоноста кон патетична реторика ја создава допирната точка со драмата.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Ако уметниците денес лесно се категоризираат според нивното медиско претставување, Жилберт&Џорџ во Европа и Америка би биле протолкувани како Британски мајстори, а во Британија како забележителни ексцентрици кои во себе кријат многубројни опасни склоности.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Го слушав како говори, сосема убеден во тоа што го говори, и почнував да се плашам; Лудвик, оној Лудвик што јас го познавав, немаше склоности кон мистицизам.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
