скалило (ср.)
Нејзините очи беа влажни... премиера Завршена беше и последната точка кога се појави тој на широкото скалило пред влезот од полуосветлената сала.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На Методи.) Излегувај ти прв и провери на скалилата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЕТОДИ: Дождот не му дозволи да ја крене главата и да погледа каде влегува. Скалилото беше пусто.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Кога ќе се стигне на најгорното од тие скалила, се свртува лево, преку простран ходник се влегува во широка и длабока, сала, богато наситена со виделина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во една од мајските вчери, во една од оние кои се без дожд а со убаво ѕвездено небо, во оние вечерни часови кога се испразнуваат и тесните улички од под „Монмартр“, кои преку ден се полни со купувачи што одат во најевтиниот трговски дуќан на „Драјфус“, во една ваква тивка вечер се најдов во подножјето на „Монмартр“, пред оие триста скалила што ги врзуваат со прочуената црква „Сакр Кер“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
На спротивната страна е некогашниот огромен кралски дворец, чие задно крило е продолжено во сферична линија, потоа романската асамблеа, во чие продолжение се издигаат десетина повеќекатници, поставени како на скалило една зад друга, во чие милје се наоѓа една стара црква од 18 век, историска романска знаменитост.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Скалилата што водат во ќелиите, направени од мермер, веќе се изабени од употреба.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Секоја година по едно скалило качувај се нагоре, ми вели, мрдни го газето, ми вели, и ме држи со испуканите дланки што навечер ги мачкаше со сало и со коломас за да му смекнат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Постепено се суши глината и по некои сивкасти скалила нејзината душа се искачува нагоре.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
И само што стави нога на првото скалило, ние зинавме да викаме: — Товариш Хрушчов, товариш Хрушчов, викаме, ја креваме земјата, ја цепиме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Средниот стол од десната страна беше поткренат на едно скалило и тој беше владически престол.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Нишајќи се, тргна по скалилата кон улицата. Градот беше мрачен.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Американската знаменитост Jane Fonda со патетична сериозност го рекламира сопствениот пронајдок - евтино, пластично скалило за обликување на ножните мускули - со истата онаа патетична сериозност со која некогаш одамна протестираше против војната во Виетнам.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
„Ние“ чувствуваме потреба по скалила и врвови „Сакаме“ само да погледнеме и да се видиме разиграни над рулетот Додека топчето застанува над нулата и банката собира сѐ Да бидеме војници во непостоечки војни Работници и питачи во ред за дневни потреби деца занесени во “фантастичниот” свет на игрите птици со врзани крилја во железни стеги ланци на вратот и пропишани норми.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Бега од неговата прегратка, бега низ широките скалила и една чевличка ѝ паѓа од ногата.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Да, дека полудела! Врескајќи, таа јурна преку скалилата. Тој потрча по неа за да види што ѝ е.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Во мансардата? Тргни ја раката од скалилата, Вилијаме Финч. Ќе се качам горе и ќе те избркам од тоа гнасно место!“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Замислете само каква е разликата помеѓу Камингс и Роберт Донат во 39 скалила.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
На пример, зошто да не речеме дека во Качување и слегување има само четири степена (четири реда скали) наместо да тврдиме дека има четириесет и пет нивоа (скалила)?
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Славој Жижек ТРИЕСЕТ И И ДЕВЕТТЕ СКАЛИЛА Бидејќи „39 скалила” бил снимен според познатиот роман на John Buchan, сценаристите под раководство на Хичкок неговата содржина толку успешно ја преправиле, што ликовите и доживувањата од Хичкоковата верзија станале такви, што во современата „популарна култура” го добиле така да се рече „архетипскиот”, митски статус и со тоа станале извор за непрегледното мноштво на варијации и плагијати; меѓутоа, самиот роман, ако денес го разгледуваме, делува наивно и застарено - нешто како груб материјал на кој што дури Хичкок му го дал дефинитивниот облик.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
