сиромаштија (ж.)
Ех, сиромаштијо! Црна си како црн леб!... Пуста да останеш... (Пауза).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Зеле ферманот царцки и сосем опинци ќе јадат сиромаштијата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нивната сиромаштија беше натоварена со уште едно зло за кое не се гледа лек.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
„За јуриш. Ќе ја заземам сиромаштијата.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Така живееле, суви од иста невојла и плодни како риби, сиромаштијата ги доела на секната цицка и ги одржувала в живот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зад следниот рид ги чекаше сиромаштија: свечено тажни гнезда на луѓе, свет што живее, што пати или се радува поинаку и од едниот и од другиот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
V Господи Од пепелва на моево царство Народи мажи и сиромаштија. Прилега ним да им принесеш барем камен Со него да се хранат и да израснат Високо високо До откај почнува да се симиња Царството твое надолу Од тамо да го здогледаат Своето кој знае кое колено Што им недостасува.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Назлам-бег надалеку беше прочуен со своите нечовечки односи кон македонскиот народ и сиромаштијата.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Та таа куќа веќе нема да види сиромаштија!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Зовреа чеканите во тунелите, чеканчињата во бараката, а веќе и фабричните камења затрескаа еден во друг да го сомелат племенитиот метал заради кој во оваа пустелија беше дошле европските лакомци и ја собрале сиромаштијата од разните краишта на Македонија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Е, кој се, де, кој се? Сакам да знам за кого ќе месам леб, зелник. Кого ќе ранам од нашата сиромаштина?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Гледај каде живееш. Пукаат черепи, тече крв по сокаците, затворите полни, глад и сиромаштија, секој станал против секого, брат од брат се одродил, а ти диваниш за нова црква во недела наутро.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
- На сиромав, вели војникот, ни сиромаштијата не можеш да му ја земеш, И после се скина фронтот секаде. - Толку беше, си рековме. 212
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- И сиромаштијата е убава, велам, и сиромаштијата е убава кога е од бога. - Така е, вели Григор, така е.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Општата нечистотија, сиромаштијата во која тонеше домот најпосле го направи своето.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Вашата милост тогаш ги искла селските кози и и ги затна грчмаците на сиромаштијата со пресолена пастрма.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
О, боже, каква радост на сркањето, на џвакањето! ,Тешко на тој што не знае за сиромаштија, велеше дедо.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Шепотеше молитва што само тој ја знае; поточно: ја измислил со зборовите на некој предок, Јаков Иконописец или Круме Арсов, или некој што живеел далеку од нив колку и тие од него: ...нас сите со млеко од иста измитарена биволица нѐ доеле, господи наш севишен, и од еден склопец нѐ демнела сиромаштијата лутица, семето да ѝ се сотре и од правот нејзин да жугне берокуќничка добрина, и исти пијавици ни се плетеле место учкур околу папокот, орли врз темето лузни ни пишувале и штркови балабани низ грчмак срцето ни го ваделе и го пресадувале на новороденчиња, пред иста земја челото на камен сме го допирале, сме биле, не било не, не ќе сме, вечнаја памјат ни ...
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
