сине (ср.)

Ти брзаш,мој сине,да земеш венец од лаври во крајот на блаженства,кај што не се знае болка и време, каде што таму, во рајот, од приказни можеш да сретнеш задоволства толку ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Падна, сине, ти на трава в то широко поле, душа даде, душа нема, без да кажеш слово ни за мајка, ни за либе; крвта ти истече как на рудо, сине, јагне, младо и безгрешно!
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Олово, железо, сине, теб живот ти скина, Турчин махна, Турчин удри, тебе располови.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Бегај, криј сја в слама, сине, трпи там под копа, да ги уталожам...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
ДИМО: Што правиш, сине? Невесто што е ова? Ти ли го оттурна, невесто?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ти си нагазил, сине, на маѓија!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Во маково цветје таа ноќ се вплела. Не мисли ја ти. Спи, сине, спи.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Таа ноќ е, сине, коњче што се спрема да замине на пат неброени дни.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Таа ноќ е, сине, пеперуга бела: на макова вршка слета и се скри.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
- Сине! - вика татко му и го зграпчува.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Ване, стани сине, донеси некое дрвце однадвор! - пак се слуша гласот на мајка му.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Оној веќаваше, оној плачеше, поземајќи ги парите од Башмајсторот, оној дури и му баци рака на Башмајсторот, беше една голема, корава рака, испукана од делкање камен и од варта, сите мислеа дека не можеше да се стори ништо, ни една трошка, поинаку; сите тогаш мислеа дека е сега готово, дека по ова на оној ќе мора да му дојде умот, а Башмајсторот ја тргна својата голема рака, помолче, помолче, а после рече: „Чуј, сине.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Што ти е, сине? – прашуваат загрижено и двајцата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ќе му рече мама на Зоки: - Дојди да ми помогнеш да ги измиеме садовите, сине!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Си пораснал, сине, - рече мама.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Тенџерето те исплашило, сине, - рече таа. - Тенџерето! - се зачуди Сашо. - Зар тенџерето знае да плаши? - Знае.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
— Ми те донесе ли господ, бре сине?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Си мислам, сине: во каква болка Некогаш ќе се витка мојата жедна душа под неколку жолти цветови - Коњот сега кајшто си сонува.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Сине, вели, денес луњата го полегна полето, Ги откорна дрвјата и саноќ по месечина Како утки сами шетаа жените.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Повеќе