сеќавање (ср.)
Со усилбите на Русија тоа недоносче закрепна малку, но при првото осеќавање на своите сили најавува претензии за самостојна политика – извор на несреќи за Македонците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Можеби. Или не беше ништо. Но сеќавањето копаше по своето дно, пребаруваше, го разгрнуваше мовот на заборавот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Јас бев зелен вир на многу дни од штедрост сега молчам сосем жолто За старецот во мене не плачат и грубо ќе ме натрупаат в кола Но сепак едно сеќавање имам: корењето ми остана на брегот Брег од риби и од камење каде растат многу млади дни Трева бев ќе бидам трева пак затоа така чудно мирисам
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Би те кренале неми над своите немирни тежини да те поплави небето со белите трошки на погледот Дали тогаш твоето сонце ќе може да го озвучи кроткиот дожд на тишината Сепак не е зимата румена како нашите образи и не е вистински сетна како здивот на реката Побарај го слапот од надевање во извезената кора на мразот под која тлее жуборот на едно кревко сеќавање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Но тој се тргаше од настаните, не сакаше да им се врати прецизен и студено да ги измери; уште повеќе- времето тогаш стоеше, и тој, во такви часови, можеби само за еден миг, беше вон од тоа време, во беспростор, сиот во искинати сеќавања.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сеќавањето копаше по своето дно а сепак тоа беше прва престава со разбудувањето, тој настан виден во едно далечно детство, во овој ист град, сонлив и удавен во здодевност и замор.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Види пак беља од Турчин, си рече во себе и ѝ се вратија во сеќавањето сите страшни слики од харемот на прилепскиот кадија.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Отец Симеон бараше во познато лице нешто, брчка или боја, грч некој, што ќе го откриеше сеќавањето на нивниот последен разговор.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се иколу него во тоа мочуриште беше зелено и црно, жабји отров и темно сеќавање, а тој мавташе со бела острица и ги сечеше трските како да се виновници за неговото зло.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сеќавање за лустерот. Имаа лустер. Каков лустер! Антика!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Вперени во бескрајна низа немили сеќавања. На кое да запре? Сеедно: во секое има горчина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сеќавањата се редат. Очите не му трепнуваат. Мислата лета...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не можеше да се скамени, да стане сурово молчење во себе, зашто ако сакаше да го убие својот бог ќе мораше да го стрела своето небо, тоа црно пространство под татарски голото теме, ќе мораше да го уништи разумот, сеќавањето, а оддалеку, од едно време оставено зад грбот, му се клештеа призраци - Оче Симеоне, не откажувај се од себе или удави се во буре со ракија и стани заборав.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
ЛУКОВ: Па сепак... доста е нешто да Ве потсети на него и тој веднаш јарко да се открие во Вашите сеќавања?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Се спружи во ладнината и во сеќавањето остана само белината на плочите, издолжениот врат на камилата и кротката влага во нејасните очи, палмата, трома и висока, а под неа камената зграда, исушена од врелиот здив на тропикот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И искинати сеќавања го пренесуваа на училишните клупи.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мелодијата ја копкаше и разбудваше неговата неповерливост, сомневање и болка. Се ослободуваа затлачените сеќавања за Ана.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Остануваше на прозорецот сосема неподвижен, со сите тие врескања во себе, и со еден човек, со еден пронајден лик во сеќавањето, за кого што тој ни еднаш не мислел дека го има сочувано во себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А постоеше тука и еден сосем видливо ред на сеќавањата: ...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа никогаш не можеше да го сметне од мислите, од сеќавањето.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
