селанка (ж.)
И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Јас сум црна Циганка, јас сум селанка, името ми е селско, јас сум од сиромашка куќа, сум проста, не знам за ред и чистота...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
— Добро утро, сестрице Митро! — Ја поздрави Доста Митра, на која ѝ се стори овој поздрав необичен, оти нашите селани и селанки ретко се поздравуваат меѓу себе дома.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Скоро сите нови попови одеа со магарето (за да изгледаат сиромаси) по селата и од куќа на куќа прошетуваа — за нов поп, а селанките ги даруваа што имаа: брашно, волна, јајца, кокошки, некој побожовен чорбаџија им аризуваше по некое јагне или jape, од кои на попчето после му се правеа булучка, ако немаше и свои по стотинадвесте глави, та со испросените се намножуваа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Да го прата на даскал, ќе ми се смеат виа орјатки, селанките.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И после, кога го напуштија селото, го виде забраденото лице на селанката како отскришум подѕирнува од плевна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во дворот млада развиена селанка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Селанка сум родена, селанка ќе си умрам.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во рафтовите имаше наредено селски шамии за жени, шамичиња за на појас, неколку низи монистра, пулејќи за шамии и друга стока за селаните и селанките.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Селанките ѝ завидуваа на Митра, селаните се поприсетија каде е работата, та излезе по некој збор кај пазарџиите, ама „кој чука туѓа 'рж?“
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
А и селанките ми даваат некаква пресна маст да си го мачкам лицето, да ми омекне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Селанка сум, проста. Знам само како се умира од осама, така ли е, а?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
На шестото новороденче во таа година црните подбивачи сакаа да му дадат име Сирак, но попот го запиша во црковната книга како Никита Марко Проказник, на задоволството на Јага Перуника, им се тргаше од пат на разубавените селанки и со стара ракија во бокалче пред себе му раскажуваше на најстариот, на Богдан Јанков со козји уши и со господови тајни во себе, за природата, за Чарли Краков, за гасениците.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Повеќето знаеле дека пати по младата селанка со дамки на лицето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Спикерот продолжуваше: – Другарки и другари, селанки и селани, младинки и младинци, ни претстои голема сенародна акција.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Селанки голи се капеа во реката, брзо езерце со песочно дно, смеејќи се со крици и покажувајќи си ги телата една на друга облечени во бледило од кое никнуваат поцрнети глави, раце и листови.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ме викна командатот на баталјонот и ми рече: Милке, тебе ќе те преправиме во селанка, ќе те качиме на еден коњ, ќе го товариме со дрва и ќе одиш во Прилеп, божем продаваш дрва, за да видиш каде е непријателот и да се распрашаш со колку оружје се наоружани.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
А таа си живееше со малку, со сѐ помалку. Ќе си надробеше попара со млеко или со јогурт, ќе си направаше некаква непозната супа со секакви тревки кои ги купуваше од селанките на пазарот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Мисионерката и не претпоставуваше дека куќарката во која престојуваа е оддалечена само половина километар од најблиската воденица, и дека токму во таа воденица, три умешни селанки ги расукуваат корите за пити и ги готват сите оние јадења за кои таа имаше многу високо мислење.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Лево – голите врвови на Бела Вода, десно – Лунѕер, тешко освоиви тврдини во времето на војната, градени со рацете на македонските селани и селанки.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
