свирче (ср.)
Зоки го стави нејзиното главче во устата, а рачката ја задржа надвор. И таа стана свирче!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дента по блиските шини татнеа возови, шинобуси, пиштеа пробивно железничарски свирчиња, се сменуваа викови, песни, смеа, а стариот вагон на заборавениот колосек го гледаше сето тоа, слушаше и копнееше од мака.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Се слуша само некое чкртање на болни дробови, нечие пискање на носот, како на врбово свирче.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме научи сам да си правам свирчиња од житни класја, да измислувам свои инструменти, своја музика...
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Го гледаме напивањето вода на локомотивите, шопањето на широкото црево озгора, удирањето со чеканче по шините, давањето сигнали со свирчето и знаменцата, гровтањето на маневарките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ти му зборуваш, а тој си делка свирче од врба.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
се натсвируваат децата со свирчиња; тропаат со штракачки, пукаат балони, пукаат пиштолчиња; џишкаат по тезгињата разновидни накити (синџирчиња, огрлици, прстенчиња, обетки, чапраѕи, гердани, тунтурици, крсчиња, бросчиња, белезии);
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Сите свирчиња, сите сирени почнуваат да завиваат заедно...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Времето не зависеше само од визуелниот ритам на физичката средина туку и од акустичкиот ритам на самата зграда, кој беше под влијание на вообичаените звуци на зградата како што се звуци на мотор, вентилатор, чекори, машини за пишување, правосмукалки, ѕвона и елементи кои можат да се стават под контрола како што е звукот на свирче.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Како мал го носеше татко му кркач на манастирски празник, кога во дворот меѓу црквата и конакот беа поставени сергии со барчиња како свирчиња, зашеќерени јаболчиња на стапчиња, прапорци за угичи и порти и прапорчиња за сугариња и капиџици, картонски маски за очите со ластиче преку ушите до тилот, медени колачиња тврди како пилешки срца, до колобајчиња во различни бои, а и шарени како градски велигденски јајца.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
(Урнатини од куќата на Андреевиќ. Димитрие седи во количка со свирче во раката. Вера лежи. Марија ги собира работите на едно место. Доаѓа Стево. Ги гледа урнатините. Пауза.)
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Димитрие почнува да свири во свирчето. Произведува атонални, неврзани звуци.)
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Проститутката уживаше во сопствениот одраз од излогот на стоковната куќа на главната улица, на која само тој ден имаше право да ги сопира несовесните возачи, елегантно кревајќи го знакот „Стоп“ и дувајќи во свирчето, толку меко, речиси нечујно.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
И фали музика од свирче од врба.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
