свикне (св.)
Ќе го греши еднаш, ќе го греши двапати, на третиот, четвртиот пат ќе го погоди и ќе си свикне, со работата баре во куќата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Најстина си гола, боса, не си како виа нашите овдека, токо ти си тука родена. Лесно ќе си свикнеш пак на работите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нејзините зборови не беа онакви какви беше свикнал.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Луѓето се плашеа од него, после свикнаа. Беа бедни, тој беше дарежлив.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Шоферот на мерцедосот преплашено гледаше во долгите нозе на својата жртва; под неонската светлост на соседните згради, неговото лице беше посиво и пожолто од лицата што сме свикнале да ги гледаме кога се сведоци на една смрт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Келнерот застана, се поднаведна: дали чу добро. Иако свикнат на севозможни своеволности на гостите, сепак не можеше да сфати: „трубачот молам“...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но, јас сум свикнал со него и затоа ми е тешко да се разделам.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЛАДИЧОТ: Свикнат сум да се разбудувам во мугрите.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЛАДИЧОТ: Би сакал да го добијам револверот со кој ќе ја вршам акцијата. Да свикнам на него.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
„Ги казнувате дрските?“ И додава: „Потребно е да свикнете со можноста робот да си го побара она што сте му го одзеле. Тоа го велите дрзост?“
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Отпрвин се лутеше, грубо им се закануваше. Потоа свикна со нивната упорност.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Место сѐ друго, се прибра, притивнат, и веќе свикнат на таа своја притивнатост.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дури откако си го свикна погледот на неа, можеше да му погледне во лицето на денот надвор, што настапуваше, сиот црвен; тој ден се дотркалуваше како огромна црвена кугла, на која ѝ беше тесно дури и под вишното светлосино небо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го познаваше како својата дланка тој заплиснат челичен порој, тој незадржливо вивнат струеж, ја знаеше најмногу таква, дива, а сепак скротена, спитомена, многу често ја имаше во своите раце и владееше со неа како што ќе посакаше, крај неа се чувствуваше како да беше јавнат на некој разигран бинек, што корне искри со копитата, вивнат суза а мирен, и ја сакаше најмногу заради таа нејзина незаздишеност, заради таа сигурност, постојано во некој лет, секогаш, со секое ново движење, сѐ со по некој нов писок, на кој што ни еднаш не е возможно да свикнеш и да ти биде обичен, бидејќи тоа е нејзиниот говор.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се беше свикнал со моето редовно добро учење и тоа прашање скоро го поставуваше по навика.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Се беше свикнал на него.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Влегов и во црквата, која беше празна и, на мое изненадување, во неа не видов ниту икони, ниту пак од оние олтари, што сме свикнале да ги гледаме во црквите.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тоа не го прави зашто е обврзан со формалности: не е свикнат да го бараат на друго место освен на паркиралиштата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Свикнав веќе, и сѐ ми е едно... И затоа не мачи се, докторе... Решен сум да си одам...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
А сетне, со време и сами ќе се свикнеме да се сметаме за погрчени и сите другите ќе нѐ сметаат за погрчени.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
