растрча (св.)
Таман дваесет — дваесет и една вдовска свадба, ако не фати, шо свадба е таа, што домаќин е тој што ја прави?, Се растрчаа Илко и Трајко по луѓе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Размислуваше за ситните настани, ги откриваше грешките на луѓето, растрчани и растргани во оваа пеколна драма.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Веднаш се растрчавме со Васета и им соопштивме на другите.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но глувчето си е глувче, ѓаволесто и вражесто: се растрча по клупата, го напна конецот и: фак! - рипна во градите на учителката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
XIV Денеска сокаците селски пак чуден изглед добија: луѓето се возбудија, растрчаа, дошепнуваа ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Леле, тато, ама цвеќиња! - свика Билјана, ми се откачи од раката и се растрча по полјанката. - Тоа се јаглики! - реков.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Се растрчаа милиционери, војници, пожарникари.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во истиот час неговите многубројни слуги, градинари, цвеќари и стражари се растрчаа на секаде, по блиски и далечни краишта да ги собираат децата.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во присојот, над Заветна се огласуваше кукавицата, низ папратот, низ грмушките чуруликаа невидливи пилци, радувајќи ѝ се на пролетта, разлазени, растрчани по падината блееја јагнињата, а над сето тоа како пленувачка музика, изведувана од огромен оркестар, трепереа ѕвонците, клапките, прапорците. Убавина!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Викаа како дете мало да им се родило во куќата.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Се растрчале луѓето низ шумата, по доловите, по меризите и се кријат под буките, под камењата, во пештерите, во ветките, во ѓинѓерите, во папрадиттата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ние децата, уште кога ги видовме насобраните кози на плоштадот, се растрчавме кон сите маала да ја разнесеме големата вест.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Се провре низ оградата и влезе во градината, се растрча, а по некое време дојде до борот сред градината и почна да копа крај неговото стебло.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Негде почна да завива сирена. Последните што не беа во некое свое засолниште, избезумено се растрчаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Целата снага ѝ се наежави од некакви ситни зрнца што ѝ се растрчаа по кожата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Децата се растрчаа и набргу имаше сѐ што требаше за една леса врз која го наместија дедо Костадин и врз рамењата на Танаско, на Друже Србине и на некои други, му ги прошетаа очите по бистрото и сино небо од станицата сѐ до куќата на која не требаше да ѝ се отвораат вратите и прозорците оти уште од кога замина бабата Петра тие зееја со пустошот во себе.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Отидовме до Луна паркот. Се растрчале мали деца, пискотници и врискотници на сите страни, глава да те заболи!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Ниту на училиште, ниту навечер кога се собираа пред влезот, малку да се растрчат - а воздухот беше стежнат - метеоролозите навестуваа и во септември високи температури. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
