ракопис (м.)
Сеедно, иако не беше потпишано, ракописот го познаваше. Не му се извинуваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го позна ракописот. Тогаш требаше да се фотографирам со пликото в раце, мислеше сега.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа го знам и би сакал уште да знам - кога можам да заминам кон чистилиштето на една планина како економ.“ Се потпиша и го здипли писмото со невешт искинат ракопис, по малку очаен зарад својата искреност, овој пат без капка цинизам, но и зачуден дека човековата биографија може да се набие в кожура како неколку зрнца ситен и безначаен барут.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се трудев ракописот да биде како од Јолета, зашто тој. . .
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Ракописот е твој... Ти го имаш напишано.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Запишан со звучни јоти Еве го тој ракопис на макот Како привидение на разболените.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
6. Читајте го ракописот на виолетот Запишан со звучни јоти.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Беа две писма. Едното адресирано до „Дедо Димо -Војводата“, другото, со друг ракопис, до Бојан.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
По толку време – си седи поштарот сам, Прета, копка нешто со бастумот пред него, Ѝ шепти нешто на земјата, И гледа една тажна жена осамена на прозорец, И се мачи да го одгатне раописот на животот, Избледеното писмо на чекањето.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Што признава овој заумен белег на челото, на коската, ова изгаснато огниште, овој избледен ракопис на нечија мисла, Што сака да каже овој скаменет глас?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Тоа ќе биде ракопис на нашите изгаснати ѕвезди, Воден печат втиснат врз иднината.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во овие патеписни репортажи, од моите патувања во странство, поместени се и тие „Од Париз до Истамбул“, искористена е истата методологија на презентирањето на ракописите, по држави и хронолошки, меѓутоа тие се надополнети и со репортажи, објавени во „Моите бележења“ („Полог“ - 1978 година) и уште со десетина други репортерски белешки, кои за првпат се јавуваат во предложената книга.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Овдека, во Лазарополска црква, во која Ѓурчин бил насликан како јава на коњ, се чувала Ѓурчиновата сабја (лекувала од уплав, им ги олеснувала тешкотиите на родилките и тешкотиите при умирањето на оние кои грешеле во животот) и книгата, во ракопис, што сам тој, Ѓурчин, ја напишал за себе и за својот живот, а во која ги споменувал и нив, жителите на Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Дали есента, секогаш благородна за носталгични споредби, или можеби старите ракописи што крцкаат под буквите како претоварен, ислужен брод, но кои под песокта сè уште очајнички веруваат ви некои свои светови?
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Преостануваше Таа. Да му се подаде, во празниот апартман, меѓу рамнодушно расфрлените плочи и книги и парченца хартија со страстен ракопис од незавршени реченици.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Му ја отворив челичната порта на сонот, но тој претпочита да остане тука, во мојата соба, незаинтересирано оптегнат меѓу ракописите.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
А ти само молчиш, шеташ со погледот, препишуваш некој древен неосквернат ракопис на изчезнување.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Ти тоа бездруго ќе го забележиш, ракописот видливо ми е изменет.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ракопис според кој ниту живите им се враќаат на мртвите – ниту мртвите имаат друга земја освен нивната!
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
