разминува (несв.)
Гледаше кон мрачниот прозорец и пресметуваше. Сега се разминуваат на третиот басамак.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Дуко си замина, лут и на неговото здравје. Тука првпат се разминуваа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А Стојан Пејкоски го разминува Џема како ништо да не среќава.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги разминуваш куќите, како луѓе со извадени очи, извртени. Сѐ е шаштисано, штрбаво, оградено.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И убаво ми иди од топлинката, од бубачето, вели, сиот ме разотвора. Сѐ ми разминува. Ме раскопнува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама, кроце, покроце, почна да ми разминува виулицата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одиме така, се разминуваме со мандијата Толи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Целата уличка се наполни со нив. Одвај се разминуваа.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Смртта и животот често, пречесто се судираа, а поретко се разминуваа во животот на нашето семејство.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Два воза што во некоја чудно халуцинантна ноќ миговно се разминуваат во одблесоците на стаклата.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Еднаш, кога разминувајќи се на скелето, пак се жулна, него пак возбуда го обзеде, пак му наудри жештина во главата, пак снагата му затрепери и ѝ рече: „Доста работиме, газдарице...
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Жителите на градот, сите со тага во очите, не разговараа меѓу себе. Се разминуваа без поздрав.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Истото се повтори токму кога се разминуваа: беше тоа само една гримаса, едно потреперување, брзо како затворање бленда на фотоапарат, но очигледно вообичаено.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Едното од нив беше една девојка со која често се разминуваше во ходниците.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се судруваа, се разминуваа, се сопнуваа еден од друг, ама без роптеж продолжуваа да си го осигуруваат брложето што го имаа зафатено.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Балканот, во тие бурни и неизвесни времиња, кога се разминуваа империите на фашизмот и на сталинизмот, му личеше на голема судница во која му се судеше на стариот живот, во полза на новиот.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Да се разминуваш, да изустиш добра вечер, о, светци, а тие, се загледуваат во тебе, незнаен и непознат за нив, и те поздравуваат: ти првпат миеш раце во облаците?
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Кога би зборувал со обезимени зборови, со обеззначени, како на пример: се разминуваш со светци во предел каде во исто време и на исто место светат многу сонца и многу месечини.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
