раздела (ж.)
Да гледаш тело синово ко камен фрлен крај патот, гроб да му утре не знаеш, со цвеќе да го покриеш, со солзи да го полееш, да гледаш а да не можеш, да писнеш и да прозбориш на последната раздела.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Чаршијата ќе биде негова вечна асоцијација за разделата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
