разведри (св.)
Пушти се сосем, човек си, бре, разведри се!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Затрепери пред него нежна и млечна белина и му ја изми душата па се разведри и почувствува дека подочниците му спласнуваат.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во прозорецот, како порој, над прескакувајќи се, му се плискаше една уште побогата и уште поодредена виделина, чие што млечно бело довикување беше многу посилно до она вчера, но тоа воопшто не успеа да го разведри.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Белите заби му светнаа, лицето му се разведри.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
На крајот Гоце се поднасмеа, го разведри лицето и рече: - Ако, ако...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Се обидуваме и ние малку да се разведриме. Но сѐ уште не можеме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Таму ѝ е подобро. Разведрена е и полесно ѝ е од оној ден кога чичко Петре ја зарадува со веста за учителот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Уште и ме прашува: како е мајка ти, што прави татко ти, - вели Билјана со разведрено лице.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
За миг лицето му се разведри.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Студениот воздух го освежи, му ги разведри мислите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Се разведри малиот круг на градината спуштениот нимбус на црешата пред очите на човекот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Старецот наеднаш се разведри.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На самиот спомен на Новоговорот веднаш се разведри.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Видоа дека лицето ѝ се разведри...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
На сите им се разведри лицето. Им олесна.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Јас велев дека попусто сме се мачеле, дека голем труд непотребно сме сториле, а тој се обидуваше да ме разведри.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кога нѐ виде обајцата, ѝ проигра руменило во лицето, се разведри.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Еве, веќе ме насолзи. - Прости. Не сакав да те расплачам, сакав само да те разведрам.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Даскалов го видов дури кога дојде доволно близу до прозорецот за да ми ја запре светлината и да ми соопшти дека колата со сандакот пристигнува; а јас пред да ја слушнам новината всушност го видов неговото, како што пред тоа се беше изразил, разведрено лице. (Или не беше рекол ништо слично?
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Оди, прошетај до Солун. Разведри ја главата, се насмеа офицерот.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
