пулсира (несв.)
Белегот пулсираше под неговиот палец.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ пулсираше, потсетуваше на живот пред смрт: ритмичкото удирање на развигорот, бавното нишање на тревките, лилавото испарување на земјата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Светлоста околу нив живо пулсираше, пливаше, низ облаците, се палеше и се гасеше;тоа пролетно треперење не се смируваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Затоа околу Отец Симеон пулсираше сѐ со мака, сѐ се движеше чудовишно и без логика, сѐ беше управувано од неговиот мозок.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Зад увото на Арсо ленливо пулсираше синкава вена.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Доктор Коста редеше врз мало монтажно масиче чаши, лажички, сечеше леб, со неизбежното луле во устата.. Долината наоколу пулсираше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Сето ова зашеметува, но истовремено и побудува подлабоко да се навлезе во ова пулсирање на повеќемилионскиот град...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Не, никако не било во прашање неовоземно чудо, како што можело да се претпостави со делче на пулсирањето во разбуричканата свест.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Скокна од креветот: ноќта пулсираше со ритамот на неговото срце...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Пулсираше и се набираше, клетка по клетка. Чукаше како жешко срце.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
И чувствува дека и таа пулсира како часовникот, како неговото срце.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Се појавуваат идеи дека еден ден веќе нема да бидат потребни технички средства за пренос, туку и мислите и идеите ќе се одвиваат низ чиста размена по пат на мозочни бранови што ќе пулсираат низ целиот свет, секој пронаоѓајќи ја својата цел во тој „организиран хаос”.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Скопските раскази немаат претензија да бидат сеопфатен приказ на сите раскази воопшто, напишани во чест на градот под скопското Кале, кој лирски тивко пулсира со своите мали сништа на двата брега од реката Вардар, а веројатно нема да го понесат ни епитетот „прв” и „единствен” проект од ваков тип.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Речиси веднаш ногата почна да му пулсира. Беше топла. Веќе е инфицирана, заклучи тој.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Не помала од винска каца, главата меко пулсираше и, што беше уште почудно,зборуваше со изморен глас на астматичен старец.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Тонејќи во бунарот на своето сеќавање, срцето и се удави во некој пелин, пулсирајќи тивко, нечујно, заморено.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Беше изодел неколку километри по тротоарите и натечената вена на ногата му пулсираше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Есенцијата си го направила своето. Од главата паднале девет коски, нешто во форма на желкини плочки, мозокот цел се отворил и се гледало како пулсира, дише.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
- Настапија компликации, неминовни во периодот на транзиција - транзиција... трансформација... дестабилизација... приватизација... изговара Влатко со забавено пулсирање... мислата се кине, концентрацијата попушта, се завиткува во некаков бел превез, нема сила да му се спротистави на сонот, му се предава без отпор - сонот е смирувачки, благотворен, мирислив, мек - небаре е скутот на баба Мирјана...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Во таа смисла, неслучајно е одбрана токму категоријата време како амблем на бројните мали светови, кои пулсираат низ страниците на оваа книга.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
