протатни (св.)
Гласно спорат. Сѐ додека не протатни крај нив возот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Му се приближуваше со оние свои огромни скокови, од чии што удари потреперуваше, протатнувајќи, сета земја, и Змејко сега можеше со свои очи да види како оние негови завиорени в страна огромни заби ги делнуваат како завиорени сабји доста дебелите стебленки на дрвјата, што му стоеја на патот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А оној продолжи и сега да отскака исто како да не се случило ништо, цепејќи ја белината на сиот оној простор нагоре, пречекорувајќи и по десетина метра во еден заграб, додека земјата подмолно протатнуваше од секој негов скок.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Писна глава од воз, силно, страшно, долго. Протатнаа стотина и стотина нозе. Тркалата на возот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Не знам колку сум чекал; едно време, над мене, по мостот протатне експресот од Битола; знаев дека е околу единаесет часот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Горе, над нас протатне експресот од Атина, што во седум и триесет пристигнуваше во Велес.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Излегоа од страв касапите од кланицата и истрчаа по косината по која тој протатни.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Господи, тоа беше клокот од грофтање , од мукање, од блеење; булукот протатне покрај мене и низ мене како најбрз летен порој кој остава зад себе пустош а во нас ја поттикнува рамнодушноста и тоа само заради немоќта да му се спротивставиме.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Останатите – по селата околу Скопје и дома да си седат и да не мрдаат се додека возот со драгиот гостин и пријател кралот Павле не протатни низ Скопје.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
