прости (св.)
А син твој простил ги, — оште тебе немале таква помоштница, а он простил ги.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Најпосле, чедо, не знам друго што да ти речам и да те учам отколку што сум чул од татка ми, Бог да ми го прости.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Досегашното наше работење, особено востанието, беше необмислена младешка работа, но тоа ни се простува, едно, зашто досега ние бевме млад народ што одвај се проникнува со своето национално самосознание, а друго, зашто досега, не живеејќи како одделна национално-религиозна единица, се наоѓавме под влијанието на разни национални и религиозни пропаганди.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
А ако загинам, нека ѝ е простено од мене, нека се омажи!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Јас морам да заминам. Ако останам жив, моја си! Ако загинам, нека ти е простено…
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
МАНОИЛ: Прости ми, сакана моја … Се задржав …
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Дошла поголемата и уште од врата вика: „Стани, татко! Не си слаб!“ - „Не можам снао, вели Серафим. Да простиш, направив малку аџамилак, не сум чист.“
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
На крај, дошла и старата негова. И нејзе ѝ вели: „Да простиш, стара, направив малку аџамилак“.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Зашто... (Се мисли.) Ми текна нешто, да простиш, Спиро, како на трудна жена: ми се пријаде месо со компири...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СПИРО: Та, не си го, безбели, да простиш, чорбаџи Томче, не си го голтнал наместо локум.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Та ти ни стори големо добро, кое... не би ни било простено од бога, кога би те заборавиле.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Матните зеници се простуваа со сината ведрина на летниот ден.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бог да ми а прости, да и се миросани коски, оставила сиромашката и за стари, и за млади да се отстрамиме.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Двапата да умираш еден таст човек, — тоа поќе не може да се прости.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Луман пак, неколку пати прости и повеќе пати рече дека ќе почека, но кога виде дека Бошко зачестува со такви молби, еден ден го пресече: - Не чекам јас . . .
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Патем пак го молеше за тоа да му прости на Мирчета, но Луман му објасни дека верува оти тој Мирче е сиромав, само сака да го научи народот да знае со кого има работа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Луман додаде: - Ти бев лут како рис, ама молбата на Дика ме смири, ќе ти простам.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Долго го врзуваше опинокот; најпосле ја зеде пушката и не гледајќи во тој, во чии зеници ќе сретнеше страв и омраза, му ја стисна раката на воденичарот. - Прости.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
