прозвучи (св.)
Зборовите на Цепенко му прозвучија како клетва на целата земја.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Те фатија! - како одглас прозвуче гласот на Арсо и усните му се собраа во мрачна иронија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од долниот крај на Рамни Ливади прозвучаа чести рамномерни удари на чекан.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Маќеа - уште еднаш колку грубо ми прозвучи, иако кажано со шепот, како нешто навредливо, и во тој момент такво нарекување воопшто не можев да го поврзам со таа нашата нова мајка, со Вера.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Со возбуден шепот што прозвучи како „Мојот Спасител!“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Изгледа јас сум единствениот примерок кој дозволува животот да го води, посакав да му речам на Денко Самоников, но веднаш сфатив дека ќе прозвучи како извинение за нешто што не го бев сторил, или ќе биде протолкувано како обид за утеха.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Објаснувањето на Нилика за болката што може да ја предизвика избегнатата зла судбина, во моментот кога го слушнав, ми прозвучи некако чудно, дури и патетично.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
„Костумот и не е толку битен“, најде за потребно да објасни, но прозвучи како да се извинува.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Тоа во ушите на Јосифа му прозвучи како некој да му чита телеграма стигната на негово име.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Јасно? Тука не дојдовте на седенки. Јасно?! - Неговиот глас прозвучи заповеднички и со тон на закана.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Беше пладне, низ старата чаршија прозвучи повикот на музеиниот на молитва.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Толку време изгубивме! – остро прозвучи прекорот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
На извршување... - рече Маркос со глас во кој повеќе прозвучи молба, отколку наредба.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
