пријателски (прид.)
Оттука е јасно оти добро разбраните интереси на Турците и на Македонците им диктираат не да си ги трошат нивните сили во меѓусебна борба во полза на заедничките нивни непријатели, ами да си подадат еден на друг рака и да ги отстранат сите фактори што им пречат во нивните пријателски односи и заеднички интереси.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Туку ела да ти кажам нешто пријателски, насамо.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Се клештеше пријателски: - Трчај. Ќе те причекам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А кога еднаш, во пријателско борење, му ја скрши раката на еден бруцош, никој веќе не му ја спомена распуштеницата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Владо му мавта пријателски со крената до над главата полна чаша вино, кое му се истура по кошулата, по палтото, по косата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ќе те прошетам малку по небото, - рече Месечината и го растегна своето лице во пријателска насмевка.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Добро. Тогаш прими еден пријателски совет: ако си ја засакал - остави ја.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Сега дури му се насмевнува олеснето и пријателски на Младичот.) ...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тоа е веројатно чиракот од казанџиската работилница, еден жив момок кој понекогаш го сретнуваше и секогаш му се насмевнуваше пријателски.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И додека се грееше на својот оган, што се загнездуваше добро на неговата бука, дури и потплуснувајќи исто онака весело и пријателски, како дома, тој почна и да разговара со својот сосед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Само едно пријателско довикнување, на што старчето, без да се обѕрнјува, клима со главата, за да продолжи да го повторува тоа при секое пречекорување понатаму.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Така, во пријателски разговор, тој измина многу пат меѓу столетните стебла.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некои, пак, со пријателска и строга доверливост му шепотеа на кметот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Трајче во нив почувствува нешто топло, блиско и пријателско.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Требе тука да му е врталишчето на виа грацките кумити шо сакаат да не запустат“ — и почна да му реди на Пецето Бабовско разен бакалак: две оки шеќер, полока кафе, стодрам црвен пипер, една вреќа сол, тенеќија газија итн. дури Алекса, Бајракот и Ѓуро не излегоа од визбата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кога дојде на третиот ден изгледаше малку поприбрано, но мене, на мојот пријателски поглед не можеше да му побегне од очите вистината дека сѐ уште не преболела.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Но тој и војската уште и не стапнаа до Имотот, Источната порта широко се отвори, а двајцата мажи што излегоа од неа, во господарска облека и невооружени, пријателски му појдоа во пресрет. и сам садриазамот, погодувајќи им ги намерите, ја запре војската.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во зборовите имаше повеќе чкрботлива смеа отколку пријателска искреност, „Знам, ти и ја испрати душата со кладилница.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Никој ништо не им кажа, никој не им дојде, пријателски и мислителски да ги измери со очи: не изеле толку фурни леб за да го фатат бегалецот со обетка на уво.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Уште еден чекор, уште еден бескрајно долг чекор, и тој ќе се најде во пријателско шарско бачило, да дише меѓу ветрови испарување на овча волна и ненасито да се обновува со млако млеко, нем и тажен до денот на одмаздата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
