причека (св.)
Рече да го разбудиме чорбаџијата, а тој ќе го причека на патот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
КОТЕ: Каде седевме до сега, ќе причекаме додека се врати Панде.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Се клештеше пријателски: - Трчај. Ќе те причекам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Дедот поп спремен, со засукани ракави, го распови на масичката малото, ги зеде ножичките, го потстриже, го фати за главче и почна да го брчка во водата што ја донесе Гуца во ѓумот, читајќи си напамет: „Крешчаетсја раба божја . . .“ и се обрна на нунката: „Кажи нунко име“, и причека.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Брат му го забележа тоа; се заджа да не ја прати во неврат својата стрпливост. „Една стрнка моли за прием, другар началник“, понизно рече девојката со толку слаб глас што изгледаше дека говори од зад некој ѕид. „Нека причека“, рече брат му и ги собра актите во фиока.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Мислеше дека ќе треба да остане тука дестина или повеќе дена, да причека времето да разјужи, а тоа можеше да се случи лесно по овој јужен снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Причека додека изминаа девојчињата и оние чие што место не е меѓу нас.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Луѓе сме, ќе причекаме еден друг!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ако е кабил, нешчо да дада, а за кусурот да ме причекате.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Нешто ќе даваш напред; нешто кога ќе правам стока, а нешто и ќе причекам. Не клават никој мене жар на мевот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Така неискапена, непроменета, непреоблечена. Ја покривам со земјата и се чудам: кај отиде огнот нејзин, како остина толку. Ја закопувам Капинка, а се молам Ѕвездан да причека, да не умира денеска.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тие имаат многу грижи, многу тешкотии, тие имаат многу задачи што треба да ги исполнат, па затоа исполнувањето на некоја ваша желба може и да причека.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
По дружината со стемнувањето се влечел стар и осамен волк што претпазливо чиниш проценувал дали да ѝ се придружи на глутницата двоколки или да причека додека таа не остави на својот пат крвав залак до кој се доаѓа без опасност.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Затоа балканските стратези за преобразба на милионите козари во работничка класа требаше да причекаат други, поспокојни времиња или да се откажат од големите ликвидации на козите, а дотогаш козарите и козите да бидат под будното око на комунистичката партија на народната власт!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Причекај малку“, мистериозно изјави и исчезна во бањата. Се попалив. Тоа е тоа. Конечно.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Но, причекајте да се раздени, со будењето на фосилните шумови и анималната тишина. ***
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Општо зборувајќи, ризикот е теориски, како некаков вид нус-производ и мазохизам инхерентен за секој креативен чин, па навистина требаше да се причекаат шеесеттите и почетокот на седумдесеттите за да се види како уметниците ги загрозуваат своите тела и им нанесуваат жестока физичка болка со цел да произведат мисла. (Pluchart 1978; 39)
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Но, причекајте. Дозволете ми да ви дадам една од овие таблетки.“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Господи, колку убав ден се осамна, ами не можеше вчера така да нѐ причека? си мисли додека си го шмрка чајот без леб и додека со благ поглед го опфаќа брлогот дробнежот на баба Петра и некоја невидлива сила ја исполнува, ја раширува.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
