пристига (несв.)
Ми кажуваа дека џандарите ги бркале и ги гонеле децата со кикиритки в затвор. (Пристига група млади печалбари пеејќи): Гледај ме, гледај, либе ле Цвето!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Пристигаат троми пристигаат уморените коњи на просторот (дождови бледи беспатни и неми) пред јаслите на моите дланови на прозорот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Пристигаат троми пристигаат уморените коњи на просторот тој далечен и наслутен шум на заборавениот говор Тропаат беспрекин сами пред затворените прозорци изгубено тропаат со нозете тапи без поткови ти земјо по тебе лизгава и масна земјо мирна тропаат темно измешани
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Вечно полупразни перони во долго очекување на една трошка радост и сива карпа од страв пред пристигањето на едно умирање Рамни мермерни подови што го мазнат лавиринтот од изгубените стапалки пред едно вечно чекање што сака никогаш да не дојдат возовите со мала кратка радост штом можат да донесат едно крајно умирање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Цепенко се стресе. Се сети за пристигањето на Бахтијар-паша во Прилеп и пак му минаа низ умот зборовите на војводата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ЛУКОВ: По ѓаволите, уште цели пет часови. (Пауза.) Понекогаш ми се чини дека сиот живот сум го поминал во чекање на луѓе што задоцнувале со своите пристигања.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од друга страна пак почнаа да пристигаат лоши гласови и за оваа оаза.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Аскерот се разви во стрелци, толку густо, што ако се фатеше за рамо, можеше да направи танец од оро, на чело со „танчарот" бимбашијата, а опашката би ја држал Бахтијарпаша. Со пристигањето на десниот фланг бимбашијата издаде заповед за напад.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се вози брзо и брзо се пристига до целта.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Меѓутоа, пристигањето и оддалечувањето од Келн не преставуваше тешкотија, зашто брзите превозни средства, честите возови, секогаш навреме нѐ доведуваа во Келн...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Принцот пристига со залезот пред дворецот на Чудовиштето да ја ослободи саканата.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ти – згоден патрициј, образован во Гимназионот, чиј конзул на филозофија беше Псел лично, јас – горда ќерка на дивиот нормански барон, која, од темниот смрдлив замок, во кој спиеше на подот, покриена со правливи кожи од мечки, пристига во светла палата, со ѕидни мозаици, егзотична трпеза и раскошна бања.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Врвни претставници на власта и партијата беа добро запознати со пристигањето на новите жители на градот, квасецот на работничката класа, класните браќа селани.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во Аргентина, матичната земја на Кортасар, се смета дека Аргентинците не настанале ниту од ацтешките ниту од другите домородечки божества, туку од утробите на бродовите што пристигале на брегот на реката Ла Плата од сите страни на светот, а особено од Европа.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Беше убаво, чисто утро со весело ветре. По патот пристигаше докторот со неговиот коњ и кочијата. Застана пред куќата.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Тие стари патишта беа валкани. Кога пристигавме дома личевме на Африканци.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
И уште еднаш Судбината ќе ги намести своите терезии за пресврти и изненадувања, пристигања и заминувања.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Серенадата под чардакот на Рајна Коцева, како и другите две-три серенади што ги приреди Голем Тодор, и тоа во различни делови на градот, само требаше да го најават неговото пристигање помеѓу нас; неговото враќање во родното место.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
