припаѓа (несв.)
Тие си дадоа отчет од улогата на Србија во македонското прашање досега и за иднина, затоа и ним им припаѓа честа да се создавачи на националниот сепаратизам сред Македонците.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Не е извинение за бугарскиот народ и тоа што недостојните дипломати ѝ припаѓаат на оваа или на онаа партија и кнезот се ползува со повикувањето на власт, по лични наоѓања, ту една ту друга партија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Одовде ќе се убеди човек оти центарот и најголемата улога во таа империја ѝ припаѓаше на Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Нивниот разговор им припаѓа само нив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Си ѝ припаѓал ли на друга? Не, одмавна со глава.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не, ѝ рече и знаеше дека таа припаѓала.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се оддалечуваше од сипаничавиот полумрак и од сенките во него и копаше во себе, на чија страна е нејзината врела крв, сега, кога во исто време им припаѓаше на обајцата, на тој студен и благ Иван со долги нозе на јак ждребер и на исклештениот гамен и бог со жолти прсти од ефтини цигари, сега, кога претпоставуваше едно искричаво судрување и преместување, едно замрсено и нејасно зло.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Го наследија близнаците Крловац од некој свој роднина добротвор и наследија една колиба со многу ненужни предмети: дрвена вила, дрвена лажица, дрвен чанак, дрвен триножец, земјана стомна, земјено грне, стар календар со избледена слика на некаква кралица и сѐ така нешто бесцелно и без функција во еден живот на кој му припаѓаа - колекција на разнобојни срчи од прозорците на некоја градска црква, урната во војната, китка суви непознати треви, куп черги, војнички шлем, карбитена ламба.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таму човечките суштества припаѓаат сами на себеси, недостигнати од ничија пакосна волја.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој нема родители. Тој му припаѓа на она што му ја заплени душата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А што се однесува до прашањето кому му припаѓам и од каде ми е потеклото, мислам дека не е важно.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Не, Кротка не се мрднуваше. Како да беше заборавила дека е дојдена од дивината и дека таму припаѓа.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Но таа ѝ припаѓа на шумата, на планината. Нејзината среќа е во слободата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Кој во која боја припаѓаме, сликаре?“ го прашуваа. „Најдете се сами“, им велеше тој.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сфатила дека тоа дете му припаѓа нему - на неговиот татко и нејзе - на неговата мајка.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Во својот познат есеј „Поетот за критиката“, Марина Цветаева, ќе рече: „ Сè вслушнувам во секој голем глас, кому и да му припаѓа тој.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Би сакал уште малку да те задржам во ова убаво мое зајдисонце меѓу ридовите но ти веќе се оддалечуваш талкајќи кон некое соѕвездие што сал тебе ти припаѓа.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Не знам дали тоа старче припаѓаше на некоја партија, но тој говореше за Виетнамците и пламено ја бранеше нивната борба.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Е, знам кај припаѓам, ама не знам кај сум.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тие заборавија и дека воопшто припаѓале на некој круг и дека во склопот на тој круг патувале и доживувале.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
