приемен (прид.)
Кога се качија на чардакот - сите се пособраа и им направија најнасреде место во големата приемна одаја...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тоа е типично старовремска германска куќа, со тесни и мали прозорци, дрвени скали, ли се извишуваат стрмно, на високо; со чардаци кои, додека одиш, скрцкаат; со големи одаи, приемни, спални и многу други простории.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
„Еднаш неделно имам приемен ден: четврток по петтиот час.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Од таму тој голем отпор од негова страна кога сакав да заминам за Скопје на приемен испит во Учителска.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Тоа второ патување од Гаково до Скопје фиксирано е во Дневникот, а еден добар дел се наоѓа и во Плочата на животот, дека добро сме патувале ние неколкумина, дека приемниот поминал во најдобар ред и дека сме имале неколку убави денови на Вардар над Градската плажа.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Еве, сега ќе цртам за приемниот испит, прво ќе го насликам портретот на баба ми, па твојот портрет и на крајот ќе си направам автопортрет.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Замисли си, оној Црвенокос ѓавол, како што го крстила Сузи генералот Ролан, го довел својот пријател генералот Јенков во приемната соба на Сузи, и го замолил на најосветлениот ѕид да го наслика „Изгонувањето од Рајот“, се разбира со ликот на Сузи како лик на Ева, а за ликот на Адам се предложил самиот себеси.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Молчев. Поточно бев изненаден, но не од прашањето на Зрновски, туку од чудната ситуација во која се наоѓав: наеднаш открив дека сум седнат на еден од столовите во приемната на Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Напати, без зборови и со внимателни чекори тие ќе се прикрадеа покрај куќарката и низ прозорчето на приемната внимателно следеа како му врви работата.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Уште кога го видов, неговото лице ми се стори познато, а кога почна да раскажува за себе, јас се сетив – четири години пред тоа јас седев до него на приемниот испит во Уметничкото училиште.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Како некој воајер се приближив по ходникот до двете жени што пискаа, мајка и ќерка на човекот што го хоспитализирале пред некоја минута во приемната амбуланта, а дежурниот лекар само што им рекол дека починал.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Па пијано, час чука, час престанува, а насмевката како вкочанет израз, како поза искрена или зашто така треба, па како малечка што ги вежба ликовите пред огледало за приемен испит на факултет за драма, и таа сакаше да остави впечаток кој трае.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Во тој момент во докторската приемна соба се појави млад лекар со резултат од ехо прегледот, чија слика веќе беше ставена во книшката на Рада.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
За неа детскиот сон почна да се претвора во јаве уште во јуни, кога го положи приемниот на Педагошката академија.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Но, да го знаев тогаш она што го знам сега – односно, дека самиот наслов на предметот ќе го чини Универзитетот на Мичиген речиси онолку време и напор да го брани колку што му требаше за да си ја одбрани доследната примена на позитивната дискриминација во своите приемни политики – сигурно ќе го наречев некако поинаку.
Меѓутоа, откако почна контроверзијата, веќе беше предоцна да му се менува името на предметот.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
