преде (несв.)
Чувај, од овие две раце чекаш... дури и тие некој ден не се исушат... (преде на фурката. Пауза). (влегува поп Јанче и оди кон баба Анча полека играјќи се со бројниците).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Месење, печење, ткаење, предење, куќа гледање, сето остана на Митра.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
После, кога те поласне Неска и она те пледе, те ткае. Мама те и вапса и нејзе за вути!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ами таа не знае ни да месе, ни да пече, ни да влаче, ни да преде, ни да ткае, бре брату, ни да шие.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Болката во месото на неговите пет вретена предеше црвени кончиња. Крвавата преѓа се затегнуваше и прскаше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Мачорот како и секогаш си предеше а Славчо гледаше по ѕвездите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
На креветчето предеше мачорот Сурко. Славчо легна до него.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Бошко раскажувајќи, мачорот предејќи. Кога дојде мајка му го најде заспан.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Мајка му на Гоце предеше волна, а сестричките сами се занимаваа.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Белиот мачор се печеше на сонце под стреата и задоволно предеше.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Толе ја навали главата на нејзиниот скут и само преде како маче кога му ја мазнат опашката и го прашаат „писо мацо — дреме ли попот".
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
8. ВЕСЕЛО СРЦЕ КАДЕЛА ПРЕДЕ - ах, тоа вретено жилите што ги сука! ах, тој цел век од еден миг меден! ах, таа љубов - вечно неизучена ука!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
19. СИТЕ ДЕВОЈКИ ДОБРИ СЕ, НО ВО ЗЛИ СЕ ЖЕНИ КОТАТ - од памтивек таква преѓа на седенките се преде.
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
- Чекај, Капинко, велам, не предавај се! Есенва ќе те учам да предеш и да везеш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го говорев и тоа што беше напишано и тоа што никогаш не ми паднало дотогаш на памет. - Ох, молчи, молчи, брану див, кажи во овој случај кој е прав, кој е крив, - и, се разбира, вчас стивна бранот, настана една долга пауза, крајбрежните води тивко шумолеа, божем, го предеа платното на вистината, бело, а отровот, невистината се претвораше во малечки, црни меурчиња што ништожно умираа на брегот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
А месото на фронт, кожите им ги продадоа на трговците, а волната со месеци ја перат жените, а во бараките ја предат и плетат чорапи и фанели за оние што се на боиштата...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Јас преткам со рацете, а тој се смее.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сеедно, оние двајца и да станале, без љубопитност за одамнешните судбини да го оставеле, тој ќе продолжел да преде со атрофираниот баритон за лично задоволство.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пет часот. Некаде во куќата часовникот одекна со тивок, музикален глас: Пет часот, пет часот, времето се топи, пет часот... а потоа и натаму предеше во тишината.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Ајде, да бидам малку и пристрасна; можеби е глупаво ова што ќе го речам: можеа и да го исмејуваат тој Голем Тодор, можеа и да му измислуваат какви било прекари, ама Голем Тодор беше навистина поголем од приказните што се предеа за него.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
