пребледи (св.)
Лицето му пребледе. – Што ти е? – се сврте Беличот и застана.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Жетварите, кога ја видоа пребледена, ѝ се приближија да чујат што се случило.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пребледе, посиве небото. Беловина се појави на врв рид што вишнее отаде шума. Врз дрвената нога капки роса.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Во кујната влезе мајка ми сета пребледена. Ја смируваше возбудата во себе со сите сили.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Пребледе. Потоа, влезе во бањата.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
А логотетот пребледе и се фати за срцето. И сите, освен Лествичникот, погледнаа в земја. Логотетот не можеше да земе воздух од изненадување; личеше како да ќе го удри кап. Побара чаша вода, за да се соземе.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Се согласив. Земанек пребледе. „Ти не си циркузант“, ми рече.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Кога го дочитал пишаното, дојденецот, учениот и умен гостин, во миг пребледел, кротко се подигнал, ги кренал зачудените очи кон нашиот другар и изустил: „Ваше царско величество, Ваше превосходство, Ваше преблагородие, праправнук на големиот махараџа Раџнапур“.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Повторно пребледев.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Ѓорѓија стравуваше од последново и јадеше со голема внимателност, пребледувајќи ако му паднеше малку путер на љубениот чаршаф.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Се исплашија... пребледеа... Стравот во исти миг срцата им ги смрзна на дрвјата...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Но, јастребот не го оставаше, се вртеше во круг околу него, крескајќи толку силно, што Еразмо пребледе, ја фрли вреќата и почна да бега – ни самиот не знаеше каде.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Е дури сега пребледев, душата ми слезе во петиците.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
„Пребледен си. Да не ти паднал шеќерот?
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Тајната е во тоа што откако пребледев, премалев и три пати си ги истурив цревата од повраќање, по ладните облоги кои малку ми ја вратија силата, решив да доручкувам, а тогаш беше 13:00 часот.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Томе и Христина седеа на креветот пребледени и стаписани. Долго не можеа збор да проговорат.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Синот на инженерот Ајфел, зашто великиот татко веќе од пред повеќе години беше умрен и погребан, пребледе како крпа. Зар бевме во можност да се бориме?
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
„Од денес не смејш да излегваш. Забрането ти е. Не смејш да имаш контакт со тој човек.“ Томаица беше пребледена.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Пребледев. И оттогаш сенка на мојата животна енергија станав.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Таму упорно се бранат едни и напаѓаат други, а ние разговаравме и разговаравме и не забележавме кога се помести месечина, кога се разретчија ѕвездите и пребледе небото.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
