пошта (ж.)
А што се случи? Без да сака и да знае Митко разговараше со телефонистката од поштата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
„Ние мислиме дека она за мачката на директорот на поштата е пострашно“ , му рекоа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се сетија: мачката на директорот на една пошта пролајала со глас на пес; тој исплашен од божјата казна, му подарил на православниот црковен одбор државен радио-апарат со четири ламби и ја вратил својата партиска книшка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Го донесе една страчка, која беше, долгогодишен поштар во овој крај и разнесуваше пошта и вести.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Кога се разболе од задоцнета сипаница, Иван по пошта ѝ испрати сѐ што потсеќаше на неа - и писма и слики.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На надворешната врата го сретнав поштарот кој ја имаше во едната рака одделено нашата дневна пошта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И, за да му покаже дека заборавил да му купи подарок, Зоки рече: - Види, стрико, тетка ми го испрати овој жолт балон дури преку пошта!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Даме го фати Гоцета за рака, влегоа во одајата, клучот скрцна и тие се заклучија... - Тоа е поштата! - тивко шепна Даме.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Каде се чуло и видело пошта да се разнесува в планина.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Ви носам пошта, - рече. - Пошта! - се изненадија старецот и детето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Разните стилови служеле и за тоа, да можат поштарите полесно да ги распознаваат куќите кога ја разнесуваат поштата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Јон го дочитува писмото, го свиткува и почнува да плаче. - Ебати поштите, вели и рони солзи, ебати поштите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Во Жван му го дале, во поштата, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ебати поштите, вели ебати светот, вели и шмрчка со носот, плаче. 236
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Му вели: изутрина кога ќе станеш, ќе појдеш кај Методија Лечоски, дрварон, и ќе му го дадеш писмово што мене по грешка ми го испрати поштата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
До Инспекторот на полицијата Скопје Од управителот на поштата во Прилеп и од началникот на Прилепски срез добив телеграма со која ме известуваат дека четниците кои се враќаат од бојното поле вовеле вистинска анархија и безвластие.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
* Од него, од тој човек, на сите страни се пуштале ластари и тие што биле негови синови и внуци и синови на тие внуци плаќале данок како берачи и продавачи на тутун, афион, шеќерна репка и памук, како колари, јажари, самарџии, ковачи, воденичари, гробари, управители на пошти, пандури, архивари или ја заборавила ораницата зашто станувале металци, обликувачи на порцелан, попови, готвачи, прекуокеански печалбари, но тој татко, дедо и прадедо, Зафир Јосков, бил поп, распоп и солунски продавач на мирудии и малоазиски мелеми и пак поп во неколку села под востаничкиот град на Питу Гули, на Никола Карев и на другите, да ги спомнеме без патетика.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Одам и до граница: примам пошта, билтени од фронтот и чекам да дојде времето за раѓање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во седумдесеттите и осумдесеттите години, бидејќи поштата сè повеќе служи за испраќање на аудио и видео касети, на компјутерски програми, каталози и разни публикации, нејзината медиска компонента полека доаѓа во втор план во уметноста, а сè позначајна станува самата мејл-арт мрежа и нејзините учесници.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Заборавил, а во последен момент ќе отрча во галоп на пошта за да ти прати телеграма.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
